Biegnąc po dachach budynków, w których mieściły się wcześniej opisane sklepy bądź serwisy, Shinari widział, jak tętniąca życiem jest ta część wydawać by się mogło dość niepozornej osady. Ludzie niemalże w tłoku wymijali się i przeciskali albo w poszukiwaniu pożądanych przez siebie dóbr, albo z drewnianymi skrzyniami niosąc je albo ze statków i łodzi do sklepu, bądź ze sklepu do statków i łodzi. Na większych okrętach również nie było pusto - część marynarzy albo pucowała pokład, albo związywała liny od żagli tak by te się nie rozłożyły i nie pociągnęły statku do mimowolnego płynięcia, albo przygotowywali łajby do rychłego wypłynięcia w kolejny rejs. Z prawej Shinari miał teraz piękny widok na zatokę, w której podobnie jak na ulicy znajdującej się teraz pod jego stopami również panował ruch, tyle że statków i łodzi - co prawda nie tak gęsty jak na wspomnianej ulicy ale jednak. Shinari teraz widział, że zatoka ma ukształtowany przez naturę kształt skalistego półksiężyca, z czego drugi skalisty łuk o podobnym wyglądzie co ten zamykający zatokę od strony wioski i Akademii, otacza zatokę od przeciwnej strony, od strony gęstego i niezagospodarowanego statku. Wzdłuż linii brzegowej ciągnącej się od wioski aż po niemalże koniec tego drugiego łuku stacjonowały przymocowane do molo łodzie i okręty niemalże jedne obok drugich tak ciasno, jakby miały zaraz się wzajemnie zmiażdżyć. Shinari powoli zbliżał się do najwyższego w rzędzie budynków, który najprawdopodobniej był biurem celnym i jednocześnie budynkiem nadzorczym portu.