- Wygląda na to, że jestem tutaj tylko ja... - oznajmił sobie w myślach, po czym ruszył (wciąż zachowując czujność) w kierunku skał, wypatrując równocześnie miejsca, w którym przy owych skałach leżałyby szczątki połamanego wozu konnego, o którym również wspominał piekarz. Jednocześnie lewą ręką Sainō sięgnął za siebie,  by sprawdzić stan swojej lewej torby za plecami i ew. przestawić rzeczy tak, by było je lepiej dobyć w razie konieczności.

- Koło wygląda, jakby z impetem wjechało na głaz... - analizował w myślach, wten spostrzegając nieregularności w ukształtowaniu gruntu. Przykucnął, by namacalnie
zbadać zauważone pofałdowanie terenu - Dość mocno, lecz nierównomiernie udeptana ziemia... Ślady jakby po kopytach... Gdyby byli to podróżni, byłyby również widoczne ślady od kół wozów, tych jednak tutaj nie ma... Chłopak rozejrzał się wokół, odchodząc kawałek od wozu, podążając za owymi śladami by ocenić, z której strony nadchodziły i w którym kierunku zmierzały. Miał jeszcze w głowie myśl, by sprawdzić zawartość wozu, która mogłaby w połączeniu ze wszystkim, co dotychczas znalazł potwierdzić jedną, bądź dwie teorie, lub kompletnie je wszystkie zanegować.

Sainō podążył wzrokiem za śladami, które odchodziły w kierunku lasu i z tej perspektywy znikały pośród drzew i krzewów. Chłopak dźwignął się z przykucnięcia na równe nogi i spojrzał na szybko na pustą pakę wozu i ponownie skierował spojrzenie w stronę lasu.
- Wygląda więc na to, że pojechali w tym kierunku... - wywnioskował w myślach, po czym zachowując czujność ruszył za śladami przez las. Z racji tego, iż panowała noc oraz cisza (nie licząc szumu drzew kołysanych na wietrze) i sam las mógł być pełen pułapek, chłopak zdecydował się poruszać dość ostrożnie, uważając na każdy swój krok. Gdy znalazł w miarę wysokie drzewo, chłopak wskoczył na nie i zręcznie wskakując po jego gałęziach, wspiął się na jego szczyt. Będąc tam Sainō zaczął wyostrzać swój wzrok w celu dostrzeżenia jakiegoś charakterystycznego punktu patrząc w kierunku, w którym biegły śledzone ślady.

Z chwilą, gdy Sainō został skrępowany linami, które dzięki przymocowanym do nich odważnikom sprawnie owinęły się wokół jego ciała, na jego twarzy pojawił się nieznaczny grymas zaskoczenia. Runąwszy na ziemię na lewy bok przodem do napastników, chłopak instynktownie sięgnął za siebie do torby po nóż kunai i 3 shuriken, co wyglądało, jakby obie jego ręce faktycznie zostały związane (nóż kunai chwycił za rękojeść kciukiem, z kolei 3 shuriken pochwycił między palce tak, by mieć je od razu goto0we do wyrzutu jednym ruchem ręki - palce, miedzy którymi były shuriken objęły również kciuk, dzięki czemu podczas wyrzutu gwiazdek, kunai zostanie wciąż w dłoni). Chłopak spojrzał w stronę napastników, którzy wyłonili się spośród drzew. Głos jednego od razu został przez Sainō rozpoznany - piany (w teorii) mężczyzna, z którym minął się przed wejściem do karczmy w osadzie. Gdy ów mężczyzna przechwalał się nad swoją przebiegłością, grymas na twarzy Sainō stopniowo ustępował spokojowi, a ten zaś nagle przerodził się niemalże w szyderczy śmiech, gdy towarzysze mówcy podchodzili do chłopca.
- Heh... - zaśmiał się pewnie - Za to Ty niepotrzebnie się odezwałeś... - dodał, po czym jednym szybkim ruchem oswobodzonej jeszcze ręki posłał po 1 shuriken w każdą podchodzącą do niego osobę i od razu drugim ruchem ręki, trzymając w niej kunai przeciął naprężoną linkę.

Przysłuchując się słowom pochłoniętych karcianką bandytów, Sainō zwrócił swój wzrok w stronę towarzyszących mu w chwilowej niewoli osób.
- Szukam Noubopu Kihary... - oznajmił szeptem do najbliższego obok siebie więźnia szeptem tak, by tylko on + parę innych obok osób dokładnie usłyszało0 jego słowa, lecz by strażnicy, którzy teraz grali w karty, nie wiedzieli, że ich "nowy nabytek" właśnie się obudził - Wiecie może, czy jest tu przetrzymywany? - dodał wciąż szeptem, starając się w jakiś sposób poruszyć rękoma lub nogami, by ocenić swoje szanse na wydostanie się. Chłopak jednocześnie zwrócił uwagę na to, czym teraz jest związany i czy w pobliżu nie ma jakiegoś na pozór nierzucającego się w oczy ostrego przedmiotu, który mógłby posłużyć mu jako środek niezbędny do samo oswobodzenia się, a który strażnicy mogli ewentualnie przeoczyć, nawet jeśli znajdował się on tuż za drewnianą kratą wyznaczającą granicę między "wolną strefą" a celą.

Widząc wymowne kiwanie głową na boki w wykonaniu jednego ze współwięźniów, Sainō stwierdził, że faktycznie lepiej jest poczekać na lepszą okazję. Tym czasem postanowił po cichu, tak, by grający strażnicy przy swojej głośnej rozmowie, nie słyszeli zdań wymienianych między nim, a poszukiwanym przez niego zaginionym podróżnikiem.
- Dobrze widzieć Cię całego... I wybacz, że przekręciłem imię. Co z twoją żoną i twoim synem? - wypytywał, gdyż póki co miał pewność co do tego, że sam poszukiwany jest żywy i obecny, lecz nie wiedział wciąż, co z rodziną mężczyzny.

Sainō odetchnął z ulgą widząc, że zaginionej rodzinie w teorii nic nie jest.
- Słyszeliście, jakie mają zamiary? Co planują? Czy wymawiali jakieś nazwiska? - zapytywał wciąż szeptem, starając się dowiedzieć czegoś więcej poza tym, co już podsłuchał z dotychczasowej rozmowy strażników. Sainō starał się ruszyć na zmianę lewą i prawą ręką by sprawdzić, czy faktycznie nie udałoby mu się oswobodzić rąk. Czując jednak, że liny trzymają i to dobrze, chłopak odpuścił sobie tą czynność. Po wysłuchaniu odpowiedzi na zadane dopiero co pytanie, chłopak zwrócił się z prośbą do Nobuol, by ten opowiedział mu ze szczegółami, w jaki sposób zostali porwani.

Podczas wysłuchiwania opowieści, chłopak przeleciał wzrokiem po wszystkich współwięźniach, by ocenić mniej / więcej ich kondycję zarówno psychiczną, jak i fizyczną.
- Jeśli siedzą w tej klatce tak związani od kilku dni, to nawet po oswobodzeniu nie będą w stanie zbyt wiele zrobić. Wygląda więc na to, że większość rzeczy spocznie na moich barkach... - analizował w myślach. Po krótkiej chwili zwrócił się ponownie do Nobuo - A więc wygląda na to, że poza bronią białą, miotaną i siłą oraz sprawnością fizyczną nie mają nic więcej w zanadrzu.
To był można by rzec oczywisty wniosek z opowieści mężczyzny - gdyby było inaczej, bandyci nie musieliby przygotowywać takiej obławy, by schwytać każdą z obecnych teraz w klatce osób bądź rodzin. Fakt, że użyli tarana, który jest nieporęczny do niesienia i użytku, a co za tym idzie mniej poręczny nisz jutsu, z pozoru mógł więc stanowić, że nie było wśród nich kogokolwiek z umiejętnościami shinobi. To był jednak oczywisty wniosek - mniej oczywisty i warty rzecz jasna brania pod uwagę był bardzo podobny do pierwszego z tą jednak różnicą, że tutaj Sainō musiał brać pod uwagę, że wśród bandytów musi znajdować się min. jeden bądź dwóch z umiejętnościami shinobi - nikt bez umiejętności, nawet jeśli to spora i dobrze zorganizowana grupa bandytów, nie jest na tyle głupi, by negocjować - lub jak kto woli nazywać - igrać z wioską shinobi bez tego rodzaju zabezpieczenia.

Sainō spoglądał jeszcze przez chwilę w stronę strażników pochłoniętych swoimi zajęciami, po czym spuścił wzrok w podłogę przy akompaniamencie westchnienia. Teraz jego głowę zaprzątała jedna rzecz - kiedy nadejdzie kolejny moment, w którym spora część bandytów uda się na "łowy" oraz jeśli chłopakowi przyjdzie walczyć z tymi bandytami, którzy zostaną w jaskini, to w jaki sposób skutecznie i w niezauważalny sposób odeskortować kilkunastu ludzi do bezpiecznego miejsca? Dodatkowo jeszcze warto by było w tym momencie zadać sobie jeszcze jedno pytanie - gdzie owe bezpieczne miejsce miałoby być?
- Wioska Liścia? Za daleko... - analizował w myślach, odświeżając przy tym w głowie cały czas, jaki potrzebował, by z Konohy dotrzeć do osady w której bandyci wpadli na jego trop - Może jednak ta niewielka osada? Bandyci nie zaatakują jej publicznie, ale Ci ludzie mogą nie mieć siły, by ruszyć nazajutrz w dalszą drogę. Bandyci mogliby więc spróbować pojmać ich po raz wtóry. Osłabieni byli więźniowie byliby łatwiejsi do ponownego osadzenia w klatce, niż gdy byli łapani za pierwszym razem... Kraj Żelaza? Wydaje się być bliżej, niż Konoha, w dodatku tereny wzdłuż granicy i głównych szlaków zdają się być patrolowane przez Samurajów... To mogłaby być jakaś szansa, ale... - chłopak ponownie obleciał wzrokiem po wszystkich współwięźniach i potem skierował swój wzrok na bandytów - Tamci będą obstawiać wiele traktów... Prawdopodobieństwo, że wykryją grupę swoich uciekinierów jest niemalże pewne...
Po dłuższej chwili siedzenia w spokoju i rozmyślania z zamkniętymi oczyma, z głową opartą o kamienną ścianę za sobą, w umyśle Sainō zaświtała inna myśl...
- A gdyby tak... Pokonać ich wszystkich na raz? Taaaaki... To byłoby ciekawe... I zarazem praktyczne - sponiewierani bandyci byliby słabsi nawet od trzymanych od kilku dni w tej klatce ludzi... Pozbawionych sił można by było związać i trzymać tutaj do czasu aż nie zjawiłyby się służby z Konohy albo Samuraje z Kraju Żelaza... Myśląc jednak bardziej racjonalnie - nie mogę narażać ich życia - w tym miejscu chłopak miał na myśli więźniów.
- Niech to szlag... - syknął po cichu tak, że najbliżej niego siedzący współwięźniowie mogli bez problemu zrozumieć każde słowo. Na zapytanie jednego p.t. "Co się stało?" chłopak odparł - Nic, uświadomiłem sobie, dlaczego zazwyczaj shinobi działają w trzy bądź czteroosobowych zespołach...

- Hm... - mruknął nieznacznie pod nosem widząc rozwój wydarzeń ze strażnikami, którzy zakończyli zabawę i udali się w większości na odpoczynek. Swój wzrok skierował na Nobuo, którego słowa odnośnie zwyczajów bandytów właśnie okazały się być prawdziwe.
- Został jeden... Zanim mnie uwolnicie mam jedno pytanie - wspominali, kiedy ma dojść do wymiany? - zapytał rzecz jasna szeptem, by nie ściągnąć uwagi jegomościa, któremu przypadła rola nocnego stróża.

- Też w to wątpię... - oznajmił mając w głowie pewne pogłoski, które kiedyś słyszał na temat samurajów - To dumny naród, którego jest ciężko zmotywować do negocjacji... A już zwłaszcza przez bandytów...
Chłopak chciałby powiedzieć więcej, ale w chwilach takich jak ta - teraz nauczony po sytuacji z przed karczmy w osadzie - wolał teraz kontynuować wywód już tylko sam do siebie we własnych myślach - Pewnie dlatego wspominali o Hokage. Jeśli Samurajowie nie pójdą na ugodę z własnej woli, to przyciśnięci przez Hokage, a co za tym idzie, prawdopodobnie przez innych Kage również będą musieli przystać na wymianę... Aczkolwiek uważam, że prędzej Konoha zastosowałaby podstęp i schwytała bandytów w pułapkę, nim doszłoby do wymiany...
- Nawet jeśli się uwolnię z więzów, poradzenie sobie z kratą będzie trochę zajmujące i może zwrócić na nas uwagę bandytów... Czy w tym miejscu może przebywać więcej bandytów, niż Ci, których widzieliśmy?
W głowie chłopaka zaczął się krystalizować już pewien pomysł, lecz musiał on mądrze przeanalizować wszystkie możliwe scenariusze, jak również wziąć pod uwagę wszystkie tzw. zmienne, jakie tylko można było.

Nie ruszając się z miejsca, chłopak spojrzał jeszcze, czy zauważony właśnie defekt dotyczył również drzwi, przez które został tu wrzucony wcześniej - jeśli były osadzone tylko na zawiasach, to dałoby się je dźwignąć do góry i obalić. Chłopak przyjrzał się im dokładnie pod kątem właśnie zrodzonej koncepcji. Jeśli jednak konstrukcja kraty by na to nie pozwoliła, chłopak przyjrzał się jej mocowaniom do ścian jaskini jak i tego, jaki dystans (o ile jakikolwiek jest) dzieli ją od sklepienia jaskini - jeśli samych drzwi nie będzie się dało w tej sposób obalić, być może ze współwięźniami da radę obalić kratę... W najgorszym razie będzie musiał ją wyważyć używając brutalnego i mniej konwencjonalnego sposobu.

Gdy Sainō miał już przystąpić do przedstawienia swojej koncepcji dźwignięcia kraty przez współwięźniów, by pomóc mu wydostać się na zewnątrz i rozprawić z bandytami, wtem ostatni szczegół kraty z pali przykół jego uwagę. Chłopak wstał i podszedł do krat, dotykając lin, które związywały ów grube pale w formę kraty. Liny te były grube i solidne niczym marynarskie liny, lecz wciąż były tylko linami i w dodatku stosunkowo suchymi. Chłopak uśmiechnął się i powiedział sam do siebie szeptem - Głupi ja... - po czym rozejrzał się jeszcze poi pomieszczeniu, w którym przebywał aktualnie tylko jeden bandyta na posterunku. Była to ostatnia rzecz, którą musiał sprawdzić, nim postanowił posłać kratę do diabłów i wydostać siebie i współwięźniów. To, czego poszukiwał swoimi oczyma to jakieś elementy uzbrojenia typu bronie lub cokolwiek, co za broń mogło posłużyć, jak kilof, łopata lub nawet kawał solidnego kija, którym któryś ze współwięźniów mógłby w teorii solidnie zdzielić bandytę.