W chwili, gdy zamiast odgłosów kroków w mieszkaniu chłopak usłyszał czyjś cienki głosik, ze zdziwienia jedna brew na jego twarzy poszła ku górze, nadając minie wyraz zdziwienia. Równocześnie z tym obejrzał się za siebie przez swoje lewe ramię w celu zobaczenia swojego rozmówcy...

To chyba jakieś żarty...

Pomyślał na widok osoby stojącej za nim.

Odwrócił się ku Niej, stając z Nią twarzą w twarz. Spojrzał jej prosto w oczy, po czym szybko zmierzył wzrokiem od stóp do głów.
- Przybywam od bibliotekarza z tutejszej biblioteki w Akademii Shinobi. Jesteś w posiadaniu zwoju i zalegasz z jego oddaniem. Mnie zaś ten zwój jest potrzebny. Biblitekarz przysyła mnie z prośbą, byś wstawiła się ze zwojem jeszcze dziś.
Sainō mówił spokojnie i w miarę przyjaznym tonem, by dziewczynka nie odebrała go jako wroga ani też nie traktowała go nazbyt podejrzliwie.

Ponownie jedna brew chłopaka dźwignęła się ku górze, gdy dziewczynka wyjaśniała, czemu nie oddała jeszcze zwoju, przy czym niezmiennie patrzył w jej duże oczy.
- Czytać nie musi, bo pewnie z nudów czytał ten zwój kilkadziesiąt razy, ale przy wypożyczaniu jest jeszcze coś takiego jak termin zwrotu wypożyczonej rzeczy. Obowiązuje to nawet Ciebie. Nie wiem czy wiesz, ale jeśli ktoś nie wywiązuje się z należności, zwłaszcza wobec biblioteki i dorobku wiedzy wioski, może dostać zakaz uczestnictwa w misji... Ciekawe, czym wtenczas będzie się zajmować dziewczynka, która chciała być shinobi, a nie może spełniać swojej służby, a wiec że tak może się to skończyć, jeśli nie wrócę do biblioteki z Tobą i ze zwojem.
W trakcie długich wyjaśnień Sainō zachowywał spokój i pomimo, iż dobór jego słów mógł brzmieć jak groźba, to ton, jakim słowa owe wygłaszał sprawił, iż wypowiedź przybrała formę bardziej wytłumaczenia, niż groźby.

Sainō lekko, prawie niewidocznie zmrużył oczy na słowa dziewczynki, w efekcie jego spojrzenie stało się mniej spokojne i bardziej przenikliwe niż normalnie.
- Eh... - westchnął - To teraz ja Ci powiem jak to będzie po twojemu i potem jak to będzie wyglądać po mojemu. Po twojemu dasz mi 2000 Yenów, dasz mi go przeczytać i potem dalej będziesz go sobie miała do swoich pościelowych nocowań u koleżanek, co nie zmieni faktu, że wciąż będziesz zalegać ze zwojem. W końcu ktoś mniej uprzejmy i spokojny niż ja otrzyma misję od Hokage by odzyskać zwój i doprowadzić Cię do Bibliotekarza i zwrócić 3,500 Yenów, które zostały naliczone jako kara za przetrzymanie - łącznie stracisz 5,500 Yenów, by bawić się zwojem jeszcze jedną lub dwie noce. Teraz powiem Ci jak to będzie po mojemu - zajmie Ci to pół godziny i zabierze jedynie 3,500 Yenów, ale pójdziesz ze mną do bibliotekarza, zwrócisz zwój i spłacisz zadłużenie. Kiedy wrócę za miesiąc do wioski i zwrócę zwój, będziesz mogła go zaś wypożyczyć. Jeśli dobrze pójdzie to może wstawię się u Bibliotekarza by zmniejszył karę - w efekcie zostanie Ci 2000 Yenów w kieszeni lub nawet ciut więcej.
Ton głosu był poważny i przekonujący tak, by wywrzeć w dziewczynce poczucie winy i dzięki temu odpowiednie zachowanie.

Widząc dwie dziewczynki uczepione jego nóg, chłopak zrobił dość groźną minę.
- To jakiś żart... - wycedził z lekkim gniewem, orientując się, że jego rozmówczyni postanowiła uciec. Widząc to, Sainō szybkim ruchem ręki sięgnął do swojej torby i nim dziewczyna zdążyła się oddalić na więcej niż 20 metrów, posłał w jej stronę 2 shuriken, celując w jej pośladki. Do dwóch dziewczynek zaś rzekł:
- Należę do mniej łaskawych ludzi w tej wiosce... - i wymierzył swoimi pięściami dwa potężne ciosy prosto w czubki ich głów, tak by wiedziały, że chłopak nie ma dzisiaj nerwów ani ochoty na głupkowate żarty.

Sainō widząc jej unik lekko się uśmiechnął, jakby uświadomił sobie w głębi ducha, że ta głupkowata dziewczynka może w jakiś sposób stanowić małe wyzwanie dla niego. Choć jego cios w głowy "kul u nóg" nie poskutkował, nie zniechęciło go to ani też nie zirytowało... W normalnej sytuacji pewnie by i poirytowało, jednak coś innego zdecydowało o takim obrocie spraw. Gdy chłopak usłyszał zawołanie jednej z trzymających go dziewczynek do jego rozmówczyni, oprócz jej imienia Yui wychwycił coś jeszcze. Gdy zaczęła uciekać, odprowadził ją jedynie wzrokiem i ku zdziwieniu dwóch pozostałych (które wciąż uporczywie go trzymały) nagle uspokoił się, westchnął zaplótł ręce na klatce piersiowej, przymykając przy tym oczy. Po krótkiej chwili niepewnej i niezręcznej ciszy spędzonej w tej pozie, z dziewczynkami u jego nóg, w końcu przemówił.
- A więc mówicie, że ma na imię Yuki, tak?
Spojrzał w dół na swoje dwie nowe rozmówczynie przeszywającym spojrzeniem, którym na czubkach głów wyraźnie zaczęły powoli kształtować się guzy od jego wcześniejszych uderzeń.
- Wiecie, że to co robicie teraz nie ma najmniejszego sensu? Trzymacie mnie tutaj za nogi, leżycie na bruku, odstawiacie teatrzyk, a ten zwój i tak wróci dziś do biblioteki, czy tego chcecie czy nie. Poza tym jest jeszcze jedno, co sprawia, że wasza sytuacja jest jeszcze gorsza... - kontynuował, bacznie obserwując zachowania tej dwójki, jakby na chwilę obecną kompletnie się nie przejmował tym, że dziewczynka właśnie uciekła mu ze zwojem.

Jedna brew poszybowała do góry na twarzy Sainō, gdy dziewczynka wycedziła swoje słowa, urywając w istotnym miejscu. Mimo wszystko niedokończone przez Nią, a oczywiste zarazem słowo dało chłopakowi wiele do myślenia, jak i wyjaśniało dość ogólnie, dlaczego dziewczynki tak zaciekle go broniły.
- To ja się pytam, co się tutaj dzieje? - zadał gwałtownie i stanowczo pytanie. Gdyby ich wzajemne pytania były naczyniami, pytanie Sainō stłukłoby na drobny pył pytanie dziewczynki - z taką werbalną siłą i stanowczością w głosie zostało ono zadane. Wiedząc, że są dość ciężkimi osobami do konwersacji, nie dając im nawet chwili zastanowienia od razu kontynuował - W porządku, skoro nie chcecie mówić, idę odebrać jej zwój. Radzę wymyślić inne rozwiązanie waszego problemu... - i odwrócił się na pięcie w kierunku, w który zbiegła Yui, nim jednak zrobił więcej niż jeden krok, zatrzymał się i spojrzał na dziewczynki przez lewe ramię - Chyba że powiecie, kogo i dlaczego chcecie uratować zaprzedając jakiś mało-znaczący zwój, a być może odstąpię od tej myśli....
Chłopak ponownie odwrócił się w stronę dziewczynek - mając wciąż stanowcze i przeszywające spojrzenie, na jego twarzy pojawił się delikatny również uśmiech, który dodatkowo podkreślił jego stanowczość w całej sytuacji.
- Powiem więcej - może nawet wam pomogę.

Chłopak westchnął z lekka, nie dając po sobie poznać, że zwrócił uwagę na ogólną prezencję dziewczynek.
- Na prawdę chcecie teraz marnować czas na jakieś głupie zabawy? - zapytał dość oschlej, odczuwając powoli, że zaczyna jednak marnować swój czas. Z drugiej strony gdzieś "z tyłu głowy" zaczęła mu kołatać się myśl, czy aby nie odpuścić tego wszystkiego, nie wrócić do bibliotekarza i powiedzieć, że dziewczynka sprzedała komuś zwój, sama nie wie komu. Z drugiej jednak strony słowa tej pierwszej dziewczynki

- Yui, durniu! Ma na imię Yui i guzik nas obchodzi, co mówisz! Nigdzie zwój nie wróci. Temu starcowi na nic się nie przyda, a nam pozwoli uratow... - Przerwała nagle, gdy wtrąciła się koleżanka.
- Nie kończ, głupia! Nie odpowiadaj na jego pytania! Jest obcy i nie zrozumie. -

nie dawały mu spokoju. Po krótkiej chwili, nie dając dziewczynkom nic powiedzieć, sam się odezwał:
- Dobrze, prowadź, byle szybko. W przeciwnym razie przez wasze głupie testy wasza koleżanka może mieć jeszcze poważniejsze tarapaty.

Sainō niespecjalnie przejął się faktem, że przechadzka po wiosce trwała prawie godzinę, gdyż wiedział, w jaki sposób skończy się ta historia. Domostwo, przy którym się zatrzymali był jednym z bardziej okazalszych w wiosce. Gdy dziewczynka pokazała mu dziurę w murze schowaną za krzakiem i wyjaśniła wszystko, wysłuchiwał jej ze stoickim spokojem. Gdy skończyła, chłopak spojrzał jeszcze raz to na domostwo, to na dziewczynki.
- Wiem już wszystko... - oznajmił, po czym... Odwrócił się na pięcie i poszedł w stronę głównej drogi, machając dziewczynkom od niechcenia na pożegnanie - Powodzenia..
Wtem jednak zatrzymał się i obejrzał w ich stronę.
- O ile Yui wróci, przekażcie jej, że podczas przesłuchań wwiercają się ludziom w głowę na prawdę okropnymi iluzjami, których zdecydowanie nie chce poznać. Uwierzcie mi, wiem co mówię.
Przy ostatnich słowach Sainō zmrużył oczy, by podkreślić, że mówi serio.
- Skoro wy wolicie bawić się w kradzież jakieś durnej figurki, aniżeli pomóc przyjaciółce i sobie, to wasza sprawa.
Po tych słowach Sainō już nawet nie czekał na ich odpowiedź, lecz udał się biegiem w stronę mieszkania Yui. Miał zamiar włamać się tam, by poszukać czegokolwiek, co mogłoby naprowadzić go na trop dziewczynki, bądź miejsca, w które mogła się udać.

Chłopak otworzył powoli drzwi i wsunął się do mieszkania. Bez ogródek zamknął za sobą drzwi i zapalił światło, by rozejrzeć się po mieszkanku. To, czego szukał, to jakieś notatki, które mogłyby świadczyć o osobie, z którą Yui miała się spotkać, bądź też o miejscu lub czasie, gdzie Yui miała się pojawić ze zwojem. Raczej nie nastawiał się na cuda, gdyż dzieci z reguły nie zapisują sobie notatek o tym, co mają zaplanowane w dalszym czasie, mimo to jednak Sainō uważał, że nie wypada odpuszczać, zwłaszcza, jeśli dziewczynka faktycznie ma kłopoty. Po kolei zapalił światła w kolejnych to pomieszczeniach w celu rozejrzenia się po nich.

Po odczytaniu zawartości dwóch karteczek, miejsce poszukiwań dziewczyny zawęziło mu się do 3 bram w Konoha Gakure - wschodniej, północnej i zachodniej. Chłopak spojrzał na zegar, by ustalić czas jaki mu pozostał, po czym na szybko poodkładał karteczki tak, jak być powinny. Nim wyszedł z pokoju, przyjrzał się zdjęciu chłopca na obrazku.
- Czyżby to o niego mogło chodzić? - zastanawiał się w myślach, po czym gasząc za sobą światła i pospiesznie zamykając drzwi od każdego odwiedzonego pomieszczenia, jak i później drzwi samego mieszkania, opuścił je. W tej chwili starał sobie przypomnieć, w którą stronę chciała uciekać dziewczynka. Postanowił, że ten kierunek obierze jako pierwszy, toteż wskakując na dachy budynków, przeskakując z jednego na drugi i w miarę zręcznie wymijając przeszkody w postaci kominów, wieszaków na pranie i wyjść ze strychów na ów dachy, skierował się pędem w stronę wschodniej bramy.
- Każdej bramy strzegą strażnicy. Jeśli Yui nie będzie przy danej bramie, powiadomię ich, by jej wypatrywali i ją pochwycili... Jeśli koniec końców okaże się to wszystko jakąś dziecinną farsą, najwyżej tylko jeden dzień z mojego życia uznam za zmarnowany...
Biegł i rozmyślał, widząc na horyzoncie kamienny, zielonkawy łuk nad wschodnią bramą. Po drodze zerkał co chwilę na uliczki, które ciągły się pod nim w celu próby wypatrzenia Yui. Dziewczynka uciekała nie tylko ze zwojem, lecz również z reklamówką z zakupami.
- Mieszka w biedniejszej dzielnicy, więc zakupów by się od tak nie pozbyła... - analizował dalej w myślach, dobiegając już niemalże do wschodniej bramy.