Złożyłem ręce jak do modlitwy i skoncentrowałem się na dłoniach. Najpierw poczułem lekkie ciepło, a potem mrowienie, jakby spacerowały po mnie mrówki. Oddaliłem od siebie ręce, mrowienie co prawda ustało, ale nadal czułem jakieś ciepło. Oddalałem dłonie do momentu kiedy to ciepło przestałam odczuwać, potem przybliżyłem je ponownie by uchwycić ten maksymalny moment. Zacząłem sobie wyobrażać, że miedzy dłońmi mam ładną kulkę czakry, taki niewidzialny balonik, który po chwili zacząłem ściskać. Ku mojemu zdziwieniu dłonie jakby napotkały opór, który był coraz silniejszy im bardziej chciałem przerobić ten balonik na płaski placek. Teraz skupiłem się na tym, aby nie utracić tego balonika i zwiększyć opór.

Powoli zaczął mi się podobać ten trening, w miarę łatwi i nie trzeba było wykonywać fizycznych ćwiczeń. Co jednak nie oznacza, że szło mi gładko. balonik co prawda reagował tak jak chciałem, potrafiłem dość dobrze to wyczuć, reagował jednak z różną prędkością. Najczęściej z opóźnieniem, choć teraz tak się zagalopował, ze zniknął mi całkowicie. Westchnąłem, dobra lecimy od początku. "przywołałem" balonik ponownie. Tak jak poprzednio skoncentrowałem się na tym by troszkę napęczniał. Tym razem jednak za wszelka cenę postanowiłem go utrzymać na jednym poziomie, poprzez mentalną kontrolę czakry, jak i fizycznie poprzez ściskanie. Musiałem opanować to dziwne zachowanie !

Udało mi się opróżnić mniejszy zbiornik, przelać czakrę do drugiego wypełniając go po brzegi, a następnie odwrócić proces. Trochę problemu sprawiło mi gwałtowne zatrzymanie czakry i "wylanie się" jej ze zbiornika, co w sumie odczułem jakbym dostał kopa energetycznego.
Czyli taka wizualizacja nie jest do końca neutralna - pomyślałem.
Gdy mniejszy zbiornik był już napełniony, a w większym nie zostało zbyt wiele, powróciłem do punktu wyjściowego. Zamierzałem już kończyć, ale zanim to zrobię, podkusiło mnie aby dolać więcej czakry i powypełniać po brzegi oba zbiorniki. W tym celu "dobudowałem" po dwa zawory na zbiorniki i ustawiłem w pozycji "zamknięte" . Potem dodałem strumyk który wpadał do większego zbiornika, tak samo jak kapie woda z kranu. Gdy skończę z tym to samo zamierzałem zrobić z drugim. Podczas finału zamierzałem je opróżnić i skończyć trening.

Przepraszam, skleroza nie boli, brak edycji postów już tak.

Podsumowanie treningu:
Gałąź czakry
Trening cechy A2 - kontrola czakry

Start:  15:33
Koniec: 17:20
Łączny czas: 110 minut (i kilka sekund)

Ćwiczyłem w ten sposób dotąd dopóki nie zaczęło mi się już kręcić w głowie, a utrzymanie równowagi w przysiadzie nie zaczęło przypominać walki z własnym ciałem. Przy kolejnym przewrocie w tył po prostu klapnąłem na matę i wlepiłem wzrok w sufit (po którym łaził jakiś pająk). Poczekałem chwilę, aż to wszystko się uspokoi, chyba trochę przesadziłem z tempem ćwiczenia.... Kiedy już trzy pająki na suficie zlały mi się w jeden, podniosłem wyprostowane nogi w górę zatrzymując je prostopadle do ziemi. Napiąłem mięśnie grzbietu i spróbowałem zrobić wyskok, jednocześnie zginając w kolanach.Wybiłem się jednak zbyt nisko, na dokładkę wcelowałem stopami w krawędź maty i w pięknym stylu runąłem na ziemię tracąc grunt pod nogami. Wstałem więc, skróciłem trochę matę, po czym położyłem się znowu na plecach powtarzając ruch. Tym razem wybiłem się mocniej i prawie mi się udało. Ćwiczyłem dalej.

Ostatni cios w powietrze i stanąłem znowu na macie. Zanim przeszedłem do kolejnego ćwiczenia wziąłem kilka łyków soku z kartonu, opłaca się tu ćwiczyć. Teraz coś trudniejszego chodziło mi po głowie. Kucnąłem na macie, położyłem dłonie na ziemi, miedzy kolanami, lekko zgiąłem w łokciach i powoli zacząłem przenosić ciężar ciała na swoje ręce. Nie śpieszyłem się cały czas pilnowałem swojego ciała, czy dam radę. Pozycja mogła przypominać jakbym chciał stać na rękach, ale nie zamierzałem robić czegoś takiego w akademiku. Gdy ręce przejęły już większość mojego ciężaru powoli i ostrożnie zacząłem odrywać stopy od ziemi. Na razie ich nie prostowałem, w razie czego wolałem mieć asekurację. Czułem jak drżą mi ręce, ale dawałem radę się jakoś utrzymać. Gdy tylko pomyślałem o wyprostowaniu nóg, praw areka wbrew woli zgięła sie i upadłem na matę. Cóż to chyba będzie trudniejsze niż sądziłem, trzeba było porobić te cholerne pompkii.. Podjąłem kolejną próbę.