Chłopak przyglądał się temu całemu zajściu, troszeczkę mając skołataną minę. Nieznajoma kobieta wydawała z siebie za dużo dźwięków, co definitywnie przyprawiało o ból głowy. Mimo wszystko musiał jakoś to przecierpieć, bo przecież za chwilę zostanie zaproszony do środka. Młody Hyuuga, nie chcąc wyjść na jakiegoś niekulturalnego, zanim postanowił przekroczyć próg poznanego domu, natychmiast zdjął z siebie kaptur, ukazując nieznajomej kobiecie swoją młodzieńczą twarz, przyozdobioną ciemnoniebieskimi włosami i wprost całkowicie zauważalnymi białymi ślepiami. Widząc, jak Utako przekazuje mu, by ruszał do przodu, ten powoli zaczął kroczyć, stając w progu i lekko kłaniając się gospodyni. Z całej tej sytuacji nie miał odwagi cokolwiek z siebie wydobyć, więc po geście zapoznawczym, po prostu wszedł do środka, przystając najpewniej gdzieś obok, by nie blokować wchodzącym ruchu.

Chłopak przeczuwał, że w środku będzie harmider, ale nie spodziewał się, że, aż tak duży. Nie miał nigdy do czynienia z taką sytuacją, więc też niezbyt wiedział, jak ma reagować na poszczególne pytania, kierowane w jego stronę. Siedział dosyć cicho, jak ten pies pod miotłą, wzrokiem obserwując każdego nowo napotkanego mieszkańca tego domu. Od razu, z góry wywnioskował, że każdy z nich posiada jedną wspólną cechę i był nią oczywiście ich wygląd. W tym przypadku kolor włosów i oczu, co jasno określało, iż w tej rodzinie nie było jakiś skoków w bok, przez co linia genetyczna utrzymuje się bezproblemowo.
Pierwszą nowo napotkaną osobą był staruszek, który dość mocno przykuł uwagę młodzieńca. Nie znając go, nie otrzymując o nim żadnej informacji, chłopak i tak był w stanie wywnioskować, iż mężczyzna specjalizuje się w ciężkiej pracy. Jak ktoś potrafi czytać z ludzkiej twarzy, to też z pewnością przyzna mu rację. Wsłuchiwał się w dialogi rodzinne, w pewnym momencie zatrzymując się na wypowiedzi Utako. W chwili, gdy kobieta wspomniała o uratowaniu ich życia, Rain troszeczkę się zmieszał. Trochę te słowa były przesadzone, bo przecież po części to była jego wina. Mógł darować sobie rozpalanie ogniska, które o mało co, aby nie doprowadziło do katastrofy.
- Ja nie... - Wydukał, w pewnej chwili zatrzymując się na reakcjach dziadków. Fakt, że para się przestraszyła jeszcze bardziej uderzyło go w serce. Już miał zamiar wytłumaczyć całą tą sytuację, gdyby nie to, że Utako przeszła od razu do przedstawiania swoich rodziców. Ucichł zatem, wysłuchując wszystkiego i kiwając głową. Do jego mózgownicy doszły dwa nowe imiona, które będzie musiał zapamiętać, jeśli nie chce wyjść na jakiegoś gbura.
-*Kimio... Isoshi... Kimio... Ise...* - Powtarzał sobie te cztery słowa, na chwilę nie połapując się w tym, że dziewczyna przywołała kolejnego członka rodziny. W chwili, gdy Rain zaczął słyszeć skrzyp podłogi, instynktownie skierował swój wzrok na tą część pomieszczenia, jednocześnie wyczekując przybycia nieznajomego. Fakt, że młody przedstawił się, jako Shinobi Mgły, oznaczać mogło to tylko tyle, że jest od Hyuugi nieco starszy. Najpewniej gdzieś na około 15 lat, co zresztą po wzroście i ogólnej sylwetce można było już konkretnie wywnioskować. Skoro doszło już do zapoznania, Rain przemógł się, by wydobyć z siebie kilka słów.
- Miło mi Cię... - Wydukał, lecz pod naporem pytań Satoru zmuszony był przerwać. Wieść, że chłopak wie, z jakiego rodu pochodzi Rain, w sumie niezbyt go zaskoczyło. W tych stronach był dosyć rozpoznawalny, choć często nie tak, jak oczekiwał. Zamiast budzić szacunek, w wielu mieszkańcach można było wyczuć do niego nutkę odrazy. W chwili, gdy do rozmowy wtrąciła się Utako, młodzieniec niespodziewanie się uśmiechnął, mówiąc wprost.
- Skoro już tutaj trafiłem, to chyba mogę odpowiedzieć na kilka pytań... - Rzekł, te słowa kierując głównie do Utako. - Od czego by tu zacząć... - Odparł po chwili, zastanawiając się trochę nad wypowiedzią. Młody trochę go zaskoczył swoją wiedzą, jednak skoro już ma jako takowe pojęcie na temat mocy Byakugana, to chyba może mówić wprost to, co przyjdzie mu do głowy.
- Z racji tego, że jestem dopiero świeżo upieczonym Geninem... Dość niedawno ukończyłem akademię, to też ciężko jest móc powiedzieć, że opanowało się Tą moc... - Wydukał, będąc trochę zmieszanym. Chyba uświadomił sobie, że jeszcze długa droga przed nim. - Co do szybkości... Raczej nie jestem jeszcze klasą samą w sobie, jednak staram się ciężko trenować, by móc sobie jeszcze bardziej radzić... A co do technik... Jako uczeń przyswoiłem dwie podstawowe, a co do reszty... To już z czasem... - Wydukał, biorąc w końcu głęboki oddech. Trochę go ta wypowiedź zmęczyła i chętnie napiłby się teraz szklanki wody. Do póki jednak gospodyni nie poda do stołu, chłopak będzie zmuszony cierpliwie poczekać. W między czasie też oczekiwał na dalsze pytania, być może innych członków rodziny.

Reakcja chłopaka niezbyt spodobała się młodzieńcowi, co potwierdzał zmieniony wyraz twarzy. W chwili obecnej, Rain był już o wiele bardziej podenerwowany, niż kiedykolwiek wcześniej. Nie lubił osób, które przelewały swoje racje, nie mając nawet do czynienia z problemem. To co Sentoru przekazał, być może mogło okazać się prawdą, jednak dziewczyna, przynajmniej w oczach młodego Hyuugi, była zbyt przerażona stanem dziecka, by móc realnie myśleć. Zatem wszelkie próby przekazania jej instrukcji, w takich warunkach spełzłyby na niczym. Żaden z obecnych tego nie widział, ale chłopak zacisnął, ukrytą pod płaszczem, pięść, wirując wzrokiem poznanego młodzieńca. Gdyby nie reakcja Utako, być może mogło dojść do sytuacji, w której piękna wieczerza, zakończyłaby się bitką.
-*Się odezwał, Shinobi zakichany...* - Wymamrotał sam do siebie, nabierając dość dużą ilość powietrza, którą wypuścił praktycznie w podobnym odstępie sekundowym. Na chwilę obecną, jego wzrok powędrował na wchodzącą do środka gospodyni. Fakt, że przynosiła do pomieszczenia najróżniejsze potrawy, Rain wydawał się być wniebowzięty. Oczywiście tego miną tego nie okazywał, jednak w głębi duszy był głodny, jak dobrze przegłodzony wilczur. Z niecierpliwością czekał, aż kobieta skończy przynosić wszystkie dania, jednocześnie podwijając swoje rękawy. Z racji tego, że młodzieniec trochę się uspokoił, to też pięść na nowo uformowała się w zwykłą dłoń. Bynajmniej musiała, bo jak inaczej będzie trzymał wszelakie sztućce, ha?
-*Czy aby na pewno mogę to zjeść...? Wszyscy jedzą, to chyba tak...* - Ponownie rzekł sobie w myślach, rozmyślając trochę nad poszczególnym daniem. Sam do końca nie wiedział, od czego ma zacząć, jednak zupa "ramen" wydała mu się dość "ciepła". Nie wiadomo, jak z efektami odmrożenia u chłopaka, jednak zdecydowanie miał ochotę na coś gorącego. Sięgnął zatem za miskę, biorąc odpowiednie przybory, w tym przypadku te dziwaczne pałeczki, którymi wygarniał sobie makaron, zajadając w ciszy. - Dobre... Bardzo dobre... - Wydukał niespodziewanie, rozpływając się w nabytym ciepełku...

Gdy tylko miska została opróżniona, Rain złączył dłonie, jak do modlitwy, pochylając się nad talerzem i z góry dziękując za posiłek. Nie do końca było wiadomo, skąd nauczył się takiego gestu, jednak najpewniej był, jak najbardziej prawidłowy. Czując się już znacznie lepiej, uniósł na nowo swój łeb, wzrok kierując na starszego mężczyznę. Głównie przez to, że i ten dogłębnie go obserwował. Trochę nie wiedział za bardzo, jak ma się w tej sytuacji połapać, więc po prostu czekał na jakiś odzew. I gdy Isoshi zaczął temat noclegu, Rain lekko westchnął. Nie miał może do czynienia z ludźmi na co dzień, jednak, gdy osoba zaczynała już o takich sprawach rozmawiać, to czas najwyższy się zbierać. Chłopak wysłuchał go do końca, uśmiechając się lekko i niespodziewanie wstając od stołu.
- Jesteście państwo bardzo mili i doceniam waszą propozycję, jednak po prostu nie mogę się naprzykrzać. - Odparł niespodziewanie zakładając na łeb swój kaptur i kontynuując wypowiedź, kierując ją głównie do starszego pana. - Wyspa, na której uratowałem pańską córkę, coś mi uświadomiła... Muszę czym prędzej stać się silniejszym, by w przyszłości byle wyważenie zaklinowanych drzwi, nie stanowiło problemu. Mam nadzieję, że pan rozumie... - Odparł, swój wzrok kierując na twarze gospodyni i Utako, lecz zatrzymując się ostatecznie na tej pierwszej. - Dziękuje bardzo za posiłek, Ise-san... Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś będę miał możliwość spróbowania pani specjału... Może nawet i ja coś od siebie dostarczę... - Rzekł, ewidentnie mając na myśli polowanie. Lubił zajmować się tym zajęciem, więc schwytanie byle dzika w lesie, nie było dla niego kłopotem. -... Mam nadzieję, że lubi pani dziczyznę, heh... - Wydukał, leciutko się śmiejąc i wzrok kierując na Utako i małą, którą siedziała wtulona w kolanka swojej mamy. - Mieliśmy niezłą przeprawę, co...? Oby mniej wpadania w kłopoty... - Rzekł nie tracąc uśmiechu i przykucając niespodziewanie, by móc mówić do dziewczynki prosto w twarz. - Opiekuj się mamusią, dobrze...? - Odparł, powstając po kilku sekundach i drapiąc się po głowie. Wygląda na to, że pożegnanie troszeczkę się przeciągnęło, lecz cóż zrobić. Chłopak za bardzo się rozochocił w tak doborowym towarzystwie... Chyba w końcu zaczął czuć się, jak w prawdziwej rodzinie...
- To ja uciekam... W razie problemów pytajcie o mnie u Mizukage... Z chęcią we wszystkim pomogę... - Odparł, nie czekając już dłużej. I tak zabrał za dużo czasu. Naciągając od teraz do końca swój kaptur, ukrył pod nim lekko przeszklone oczęta, które w każdej chwili mogły wybuchnąć płaczem. Nie chciał iść, ale sumienie podpowiadało mu, że dokonał dobrego wyboru. Powolnym krokiem skierował się w stronę wyjścia, najpewniej otwierając sobie samemu drzwi i trafiając z powrotem na ruchliwą ulicę... Tym samym poinformował rodzinę, iż jeden problem zniknął z ich życia.

Chłopak dopiero będąc na zewnątrz, uświadomił sobie, że ktoś wypowiedział jego imię. Nie mogąc jednak w porę zainterweniować, po prostu odwrócił się w kierunku drzwi, lekko się uśmiechając. Głupio byłoby teraz tam wracać, by sprawdzić kto go zawołał, więc postanowił sobie darować. Tym bardziej, że chyba się domyślał już kto mógł to być, ponieważ na jego twarzy zagościł wyjątkowo "prawdziwy" uśmiech. Tą osobą być może musiała być dziewczynka Umeko, którą z pewnością kiedyś jeszcze odwiedzi. Na chwilę obecną nie mógł już zbytnio tracić czasu. Przygoda na wyspie mocno ograniczyła jego umiejętności, więc będzie musiał ostro wziąć się do roboty. Ponownie odwrócił się w kierunku ulic, idąc przed siebie. Najpewniej skieruje się teraz gdzieś w okolice placu treningowego, by nieco podszkolić kilka aspektów swojego ciała.
-*Do zobaczenia wkrótce... Mała Umeko... Przyjaciele...* - Mruknął sam do siebie, nie przerywając swojego kroku.