Chłopak przestał strzelać wodnymi senbon w stronę Oprae, gdy ten za swoimi plecami miał dość szeroką drogę między budynkami prowadzącą do jednej z głównych ulic dzielnicy handlowej - bardzo zatłoczonej.
- Kto powiedział, że to on jest szefem bandy? - oznajmił, po czym szybko dobył ze swojej kieszeni nóż kunai, który posłał w stronę Oprae sprawnym wymachem ręki.
Chłopiec, który wcześniej był przetrzymywany (jak teraz można śmiało i pewnie stwierdzić) przez szefa bandy, poderwał się na nogi, gdy senbon przestały świstać mu nad głową i czmychnął za pobliskie kubły na śmieci, oglądając stamtąd pojedynek Oprae. Chłopiec był teraz zdecydowanie mniej przerażony - najwidoczniej lęk o swoje bezpieczeństwo ustąpił miejsca zaintrygowaniu walką, jaka wywiązała się między jego oprawcą, a jego wyswobodzicielem.

Jeden z shurikenów zderzył się z posłanym przez łobuza kunai'em. Wtenczas to Oprae zorientował się, że do noża przymocowana była bomba dymna, która w chwili zderzenia się kunai z shurikenem rozpyliła gęsty obłok dymu, który na chwilę przysłonił młodemu adeptowi widok na swojego przeciwnika, zakrywając cały zaułek, w którym aktualnie walczył. Gdy obłok dymu się rozwiał, ślad po łobuzie zaginął, podobnie jak jego grubszy kolega, który w trakcie całego zamieszania również musiał dać drapaka. Chłopiec, nad którym się wcześniej pastwili, wyszedł teraz ostrożnie zza kubłów śmieci, rozglądając się jednak niepewnie we wszystkie strony jakby wypatrywał, czy zagrożenie ze strony łobuzów faktycznie minęło. W jego oczach widać było szklące się łzy, co mogło oznaczać, że chłopiec nie czuje się zdecydowanie najlepiej.
Nim Oprae zdążył podejść do niego i z nim porozmawiać, w zaułku pojawił się człowiek w czarnym kombinezonie z zieloną kamizelką i opaską ze znakiem kanji "Shinobi"
- Co tu się dzieje? - zapytał, rozglądając się wokół i mierząc wzrokiem najpierw poszarpanego chłopca, potem Oprae. Shinobi z początku sądził, że za zamieszanie odpowiedzialny jest Oprae, gdy jednak młody adept wytłumaczył, w czym tkwił cały sęk sytuacji, Shinobi poprosił go podanie rysopisu łobuzów. Bo zdaniu relacji/zeznań, podziękował Oprae za interwencję i zabrał ze sobą chłopca, który teraz wyglądał już na znacznie spokojniejszego, niż wcześniej.
- Dziękuję... - powiedział do swojego wybawiciela ledwo słyszalnie lecz na tyle dobrze, by dotarło to do uszu Oprae, który teraz mógł z pewnością odpocząć i wrócić do swoich codziennych zajęć.