Wytrwałość: 15/40

Kropla potu leniwie spłynęła po mojej twarzy, opadając cicho na ziemię.
*496... 497... 498... 499* - liczyłem w myślach wykonane pompki, a każdy kolejny ruch był wykonywany z większym bólem i trudem. Czułem jak moje ciało staje się ciężkie niczym ogromny głaz. Moje ręce zaczęły drżeć, ale nie mogłem się poddać. Jeszcze tak niewiele...
*Jeszcze tylko jedna!* - motywowałem się, skupiając na tym myśli
Będąc tuż przy ziemi, z trudem prostowałem łokcie, by unieść ciało i wykonać ostatnia pompkę. Na mojej twarzy malował się prawdziwy wysiłek, a pot zalewał moje ciało. Mimo otwartego okna i niezbyt upalnej pogody na zewnątrz, czułem jak moje ciało płonie z gorąca.
- 500! - wydusiłem z sykiem, prostując do końca łokcie
Upadłem na podłogę bezwiednie, a mój oddech był głośny i szybki, jakbym przebiegł maraton. Wiedziałem, że muszę przyzwyczajać organizm do takiego wysiłku, aby stale się rozwijać. Chociaż całe moje ciało zrobiło się niemal bezwładne, na mojej twarzy pojawił się nieznaczny uśmiech. Z trudem łapałem oddech, leżąc z zamkniętymi oczami.
- Muszę odpocząć i uspokoić myśli - powiedziałem sam do siebie i powoli się podniosłem, podchodząc do łóżka.

Koncentracja: 10/40

Z każdą sekundą zapadam w głębszy trans. Czuję jak krew płynie w moich żyłach, czuję każde uderzenie serca.
Staram się skupić mocniej, aby odczuć każdy ruch powietrza dookoła mojego ciała.
Starając się skoncentrować, moja uwagę rozprasza migoczący w głowie obraz, krzyk w moich uszach.
*Nie... Tylko nie to... Nie myśl o tym!* - słyszę w głowie swój własny głos
Staram się skoncentrować na miejscu gdzie się znajduję, nie myślę już o poczuciu własnej chakry.
Jednak to nie pomaga, obrazy pojawiają się coraz częściej, chociaż są niewyraźne.
Chociaż dookoła panuje cisza, słyszę krzyki ludzi, krzyki rozpaczy i przerażenia.
Pot zalewa moje ciało, a ja sam drżę na całym ciele.

Realizowane 4 dawki wytrwałości (2 godziny)
Wytrwałość: 19/40

Po chwili postanowiłem czymś się zająć. Nowo zakupiona broń leżała przy materacu, a jeszcze jej nie obejrzałem.
Podszedłem i wziąłem katanę do ręki, wyciągając ją z pochwy. Stal błysnęła w promieniach słonecznych, które wpadały przez okno.
Broń nie była ciężka, chociaż rękojeść była dość szorstka i niewygodna.
Wykonałem kilka płynnych ruchów, które jednak wyszły dość topornie.
Chociaż moje ciało wróciło do formy siłowej i wytrzymałościowej, to po pobycie w szpitalu, moje zdolności motoryczne nadal pozostawiały wiele do życzenia.
Jednak nie zniechęcałem się i uznałem, ze trzeba to trenować. Nie mogę mieć słabości, muszę byś silny by znieść piętno przeszłości.
Stanąłem na środku pokoju i zacząłem wykonywać powolne ruchy bronią.
Trenowałem technikę walki kataną, nie nastawiałem się na siłę i szybkość, bo to technika jest tutaj najważniejsza.
Przeciągałem broń po łuku od lewej do prawej, z góry na dół. Nie było to proste.
Kontrolowałem uścisk na rękojeści, aby nie był za słaby, gdyż broń by mi wyleciała z ręki, ani tez za mocny,
bo wtedy ruchy były by zbyt sztywne.
Co chwila wykonywałem krok w przód wykonując płynny pchnięcie ostrzem.
Cofałem się i znów wracałem co cięć. Zastanawiałem się jak to jest stoczyć prawdziwą walkę taką bronią.
Moje ciało jednak wyraźnie nie radziło sobie z takim treningiem i ruchy były zbyt toporne.
Nie zniechęcałem się jednak i najbliższe godziny poświęciłem na trening walki nową bronią,
która kiedyś może mi uratować życie.

Poprzednia lokacja

Poprzednia lokacja

Wytrwałość: 25/40
Zręczność: 3/10

Po dłuższej chwili wstałem z łóżka, nie mogłem trwać tak bez końca, gdyż w pamięci został mi poprzedni trening. Broń, którą nosiłem na plecach, nadal była dla mnie dość trudna w opanowaniu, jednak nie zamierzałem się poddawać. W końcu obrałem taką ścieżkę i nie mogę z niej zrezygnować. Wstałem z łóżka i podszedłem do okna, otwierając je, by przewietrzyć pokój. Gdy tylko chłodne powietrze dostało się do pokoju postanowiłem rozpocząć trening. Stanąłem na środku pokoju wykonując krążenia głową dla rozgrzewki, jednocześnie rozgrzewając nadgarstki i stawy skokowe. Po krótkiej chwili kucnąłem, wystawiając jedną nogę w bok. Z każdym dniem byłem coraz bardziej rozciągnięty, jednak do pełni sprawności jeszcze wiele mi brakowało. Rozciągając lewą nogę, odginałem zgiętą prawą w przeciwną stronę, czując duże napięcie ścięgien. Czynność powtórzyłem z druga nogą, przenosząc na nią ciężar ciała. Następnie wstałem i płynnymi ruchami przenosiłem ciężar ciała z jednej nogi na drugą. Na początku robiłem to bardzo powoli, gdyż w szerokim rozkroku, takie ruchy nie były tak łatwe jak przypuszczałem. Zmieniając pozycję i przesuwając się raz do przodu, a raz do tyłu po pokoju, przenosiłem ciężar ciała coraz szybciej z jednej nogi na drugą. Gdy tylko traciłem równowagę, zwalniałem znowu, wracając do wolniejszego tempa. Płynny oddech przy każdym przesunięciu ułatwiał nieco poruszanie się, które nadal wyglądało dość topornie. Po dłuższej chwili dodawałem płynne, lecz bardzo powolne obroty wokół własnej osi, przy których sam siebie wytrącałem z równowagi, co utrudniało poruszanie się. Obniżyłem nieco pozycję, by była stabilniejsza i powoli przemieszczałem się po pokoju. Nie zauważyłem nawet, że ta rozgrzewka i trening koordynacji ruchowej trwa tak długo, nie mówiąc o tym jak meczący był dla nóg, które zapomniały już o takich ruchach. Nie zniechęcałem się jednak i trenowałem nadal, a w moich oczach było widać pewną... zawziętość.

Koncentracja: 11/40
Gałąź Chakry (A3): 1/30

Po około 10 minutach odpoczynku mój oddech się wyrównał, a ja sam się uspokoiłem i wyciszyłem. Wstałem i zamknąłem okno by odciąć się od wszelkich dźwięków. stanąłem znów na środku pokoju i przymknąłem oczy. Byłem bardzo skoncentrowany. Starałem się osiągnąć to, czego nie udawało mi sie wcześniej, czyli wyczuć swoją chakrę. Teraz po zajęciach w Akademii wiedziałem jak z niej korzystać, więc sprawa powinna być łatwiejsza. Skupiłem się i zwolniłem oddech. Tym razem wyraźnie wyczuwałem przepływ energii w ciele. Korzystając z chwili spokoju postanowiłem rozwijać tę energię. Skupiłem sie i wykonałem znane mi już pieczęci.
- Bunhin no jutsu - dało się usłyszeć
Obok mnie pojawiła się replika, która tak jak na zajęciach była już idealną kopią mnie. Szybkim ruchem zniszczyłem ją i wykonałem technikę ponownie. Skupiłem swoją chakrę wykonując nieco szybciej te same znaki. Składając ostatnia pieczęć wypuściłem nieco powietrza z płuc i uwolniłem chakrę, której ilość była już dla mnie wyraźnie odczuwalna.
- Bunhin no jutsu
Ponownie obok mnie pojawiła się replika, która była idealną kopią mnie. Zadowolony z siebie dotknąłem klona, który rozmył się w powietrzu.

Chakra: 19.000

Realizowane 4 dawki koncentracji (2 godziny)
Koncentracja: 19/40
Gałąź Chakry (A3): 9/30

Leżałem tak dłuższą chwilę. Oddech się nieco uspokoił, jednak nadal odczuwałem nieznaczne zmęczenie wywołane treningiem nowych technik. Nie mogłem jednak tak leżeć bez końca. Poznawanie tajników korzystania z chakry zaczęło mnie fascynować i postanowiłem wrócić do treningu, by go kontynuować.
Wstałem z łóżka i oczyściłem umysł, skupiając chakrę. Przypomniałem sobie zajęcia i kolejna technikę, po czym złożyłem 3 pieczęci.
- Henge no jutstu
Chmura dymu przysłoniła mój wygląd, a po chwili wyłoniłem się z niej pod postacią Senseia. Ta technika była prosta i opanowanie jej przyszło mi już na zajęciach z dużą łatwością. W mgnieniu oka wróciłem do swojej pierwotnej formy, by powtórzyć technikę. Ponownie złożyłem znaki, tym razem dużo szybciej, uwalniając chakrę przy każdym z nich.
- Henge no jutstu
Tym razem efekt był nieco inny. Przybrałem postać młodego chłopaka z mojej drużyny - Hidekiego. Zastanawiałem się jak komicznie może wyglądać wiecznie roześmiana osoba młodego adepta z moją poważną i spokojną miną. Jednak moje myśli coraz ciężej było skupić.
Wróciłem do swojej formy, a mój oddech był znów szybki i płytki. Odczuwałem spadek chakry, co mnie męczyło. Nie spodziewałem się, że to jest taki wysiłek dla organizmu. Postanowiłem usiąść i kontynuować trening w nieco innej formie. Skupiłem się na przepływie chakry. Raz po raz skupiałem ją w dłoniach, stopach, rozprowadzałem po ciele. Starałem się formować ją jak najlepiej i rozprowadzać w dowolnej ilości w sobie. Nie było to proste, a po pewnym czasie krople potu pojawiły się na mojej twarzy. Chociaż siedziałem w miejscy, odczuwałem zmęczenie fizyczne. Z każdą godziną coraz lepiej panowałem nad swoja chakrą. Wyraźnie czułem już jej aktualny stan. Po paru godzinach byłem już bardzo zmęczony. Uznałem, że ten etap treningu lepiej zakończyć i poczekać aż chakra się zregeneruje.
Ostatni raz skupiłem chakrę w swoich nogach, by sprawdzić jak można ja wykorzystać. Wstałem na równe nogi, ze skumulowaną chakrą w mieśniach i ku mojemu zdziwieniu, cały manewr wykonałem nad wyraz szybko.
*Więc chakra wzmacnia moje ruchy...* - przeanalizowałem sytuację
Gdy tylko wstałem położyłem się na futonie, odwracając się na bok. To był długi dzień i chociaż był męczący to udany. Uśmiechnąłem się nieznacznie i bardzo szybko zasnąłem. Spałem tak głęboko, że chyba nic nie byłoby w stanie mnie obudzić.

Chakra: 15.000

Wytrwałość: 30/40
Zręczność: 5,5/10
Dzienne dawki wytrwałości: 1/5

Gdy tylko skończyłem trening oparty na chakrze, podszedłem do ściany, przy której stała oparta katana. Nie mogłem zaprzestać treningu nad bronią, gdyż planowałem rozwinąć to do perfekcji. Wyciągnąłem ostrze z pochwy płynnym ruchem i zacząłem nieco rozgrzewać stawy, trzymając broń. Wykonywałem obroty nadgarstków tak, by zataczać okręgi trzymaną kataną, powoli przesuwałem się do przodu na środek pokoju. Ruchy ręką stawały się coraz obszerniejsze, zataczając coraz większe koła. Starałem się kontrolować prędkość z jaką porusza się ostrze i jednocześnie utrzymywać je pewnie w dłoni. Nie było to proste.Obniżyłem pozycję i przybrałem postawę bardziej bojową, a płynne ruchy po okręgach zamieniły się w szybsze i silniejsze cięcia powietrza. Na nisko ugiętych nogach wykonywałem raz krok w przód wykonując poziome cięcie, a raz krok w tył, wykonując skręt ciała i pchnięcie kataną. Z każdym ciosem czułem, że coraz pewniej trzymam ostrze i wprawniej się nim posługuję

Rozwój Zręczności - A1: post nr 1
Dzienny limit wytrwałości: 1/5

Kontynuując trening, odłożyłem katanę na bok i wyciągnąłem bandaż z torby. Przewiązałem nim otwór w jednym shurikenie w ten sposób, by móc nim sterować. Zacząłem powoli obracać bandażem, tak by się nie zerwał. Próbowałem trafić w stojącą przy ścianie katanę, jednak nie mogłem nawet odpowiednio rozbujać broni. Która ciągle opadała.
Nie zniechęcałem się jednak i raz po raz unosiłem rękę wymachując dziwnym zestawem broni. Shuriken jakby robił mi na złość i uderzał o wszystko tylko nie o katanę.
Po chwili rozejrzałem się po pokoju. Liczne rysy na ścianach i meblach dały mi do zrozumienia, że taka forma treningu nie jest odpowiednia do przeprowadzania w pokoju.
Bezzwłocznie rozwiązałem bandaż i zwinąłem go, po czym schowałem to torby.

Rozwój Zręczności - A1: post nr 3
Dzienny limit wytrwałości: 3/5

Po kolejnym obrocie wykonałem szybsze pchnięcie kataną. Lekko zachwiałem się przez wzrost prędkości. Na chwile zwolniłem. Złapałem oddech. Takie ćwiczenia bardzo mnie pochłaniały. Wykonałem kolejny krok atakując wyimaginowanego przeciwnika poziomym cięciem, po którym odruchowo wyprowadziłem kopnięcie odpychające, oraz kolejne cięcie znad głowy w dół. Każdemu atakowi towarzyszył wydech powietrza. po kilku takich sekwencjach, obniżyłem pozycję i przesuwałem się nieco szybciej. Obniżona pozycja utrudniała szybkie zmiany położenia i przenoszenie środka ciężkości, jednak starałem się temu sprostać. Raz po raz przesuwałem swoje ciało do przodu i do tyłu, wykonując kolejne pchnięcia w nowo obranym kierunku. Mój oddech zaczynał przyspieszać, czułem jak rośnie moje tętno, jak robi się coraz cieplej.

Rozwój Zręczności - A1: post nr 5
Dzienny limit wytrwałości: 5/5

Zdenerwowany się podniosłem. Na mojej twarzy była wyraźna zawziętość. Chwyciłem znów katanę i błyskawicznie wróciłem do treningu. Mój oddech był ciężki i płytki, byłem wyraźnie zmęczony. Twarz nieco obolała przedstawiała lekki grymas, jednak oczy aż płonęły wolą walki. Ostrze znów przecięło powietrze. Szybko przemieszczałem się po pokoju, atakując głównie cięciami w poziomie, lub po skosie. Przy obrotach, wykonywałem silniejsze pchnięcia bronią, by wrócić do kolejnych cięć. Ponownie zwiększałem tempo, czując jak pot spływa po mojej twarzy. Tym razem gdy dotarłem do ściany, oparłem się o nią nogą i po prostu odepchnąłem od niej, dodając siły do pchnięcia. Całość wyszła dość niemrawo, zachwiałem się, jednak nie przewróciłem, co wyraźnie mnie ucieszyło. Ponowiłem sekwencję szybkich cięć wzdłuż pokoju i ponowny obrót przy ścianie z pchnięciem. Moje ruchy stawały się jednak coraz bardziej ociężałe, zmęczenie dawało się we znaki. Ciężki oddech był dowodem na to, że nie mam już sił na dalszy trening. Odłożyłem katanę do pochwy i zarzuciłem na plecy. Podszedłem do okna i uchyliłem je, opierając się o ramę i wyglądając na zewnątrz by nieco odetchnąć.