Trening cechy A1 - Szybkość: post 2
Dzienna wytrwałość: 2/8

Po dłuższym czasie obróciłem się i rozpocząłem bieg bokiem, wykonując przeplatankę nóg. Nie było to tak proste jak mi się wydawało, gdyż im większe tempo tym moje ciało miało większe problemy z koordynacją ruchową.
*Muszę to ćwiczyć, muszę osiągnąć perfekcję* - motywowałem się
Nogi raz za razem mijały się z przodu i z tyłu, a ja przesuwałem się niezbyt szybko w bok. Zwiększałem tempo co jakiś czas, a mój oddech stopniowo przyspieszał. Przeplatanka nie była prostym zadaniem, co chwila się potykałem, jednak wtedy zwalniałem, by nie upaść i nie wytracić równowagi. Stawiałem na dokładność, co uważałem za klucz do szybszego rozwoju. Na chwilę przystanąłem łapiąc oddech. Moja klatka piersiowa unosiła się raz po raz, takie trening był bardziej męczący niż sądziłem, jednak nie poddawałem się i nie zamierzałem na tym kończyć.
*Dawno nie nękały mnie bóle głowy...* - pomyślałem odpoczywając chwilę.
Nie czekałem jednak zbyt długo i w chwili odpoczynku ponowiłem rozciąganie się. Czułem jak moje stawy i ścięgna coraz lepiej znoszą ciężkie treningi. Napawało mnie to swoistą radością, chociaż zmęczenie narastało z każdą chwilą.
Gdy tylko skończyłem się rozciągać wróciłem do ćwiczeń, ponawiając trucht i przeplatankę. Biegłem tak dłuższą chwilę, zmieniając strony biegu bokiem. W czasie treningu rozglądałem się po placu. Biegłem ciągle po bieżni dookoła głównego pola treningowego i widziałem masę adeptów i shinobi ćwiczących swoje ciała. Zastanawiałem się, o czym myślą, czy każdy jest tak zawzięty jak ja.
*Nie jestem sam na tym świecie, jest mnóstwo osób, które muszę prześcignąć* - zamyśliłem się
Kontynuowałem bieg bokiem przez kolejne 10 minut, aż w końcu uznałem, że pora przejść dalej i nieco rozwinąć trening.

Trening cechy A1 - Szybkość: post 4
Dzienna wytrwałość: 4/8

Po dłuższej chwili odpoczynku, musiałem wrócić do treningu co było priorytetem w chwili obecnej. Nie czekając dłużej, ponownie zacząłem trucht, tym razem nieco szybszy. Po dłuższej chwili gwałtownie zmieniłem kierunek biegu i kontynuowałem go. Ponowiłem tę czynność kolejny raz i jeszcze jeden. Częste zmiany kierunków zmuszały mnie do większego skoncentrowania się na nogach i kierunku biegu, a także na tym bo nie wytracać za dużo prędkości i nie tracić czasu. Było to cholernie trudne, gubiłem się nieco, jednak nie mogłem się poddawać. Po paru minutach doznałem zadyszki.
*Zmęczyłem się szybciej niż sądziłem...* - pomyślałem ze złością
Zawziąłem się w sobie i kontynuowałem trening, zmieniając kierunek biegu jeszcze częściej. Po przebiegnięciu danego odcinka gwałtownie się zatrzymywałem, wysuwając nogi do przodu i niemal odpychając się do tyłu wykonywałem obrót ciała, w ten sposób, by od razu móc zacząć biec w przeciwnym kierunku. Niezwykle trudno było mi nadążyć przy tym z oddechem, a cały manewr nie był prosty i wymagał dużego skupienia. Przy kolejnym obrocie, wysunąłem nogi zdecydowanie za daleko, co spowodowało, ze przy obrocie ciała, pochyliłem się za bardzo i zacząłem upadać na ziemię. W tym momencie podparłem się rękoma, ułatwiając sobie nieco i z tej pozycji wybiłem się do dalszego biegu. Jednak mój oddech stawał się coraz szybszy, a nogi powoli odmawiały posłuszeństwa. Wiedziałem, że aby móc kontynuować muszę zmienić formę treningu, bo w tym tempie padnę z wycieńczenia. Zwolniłem przechodząc do truchtu i w końcu do marszu. Pokonałem w ten sposób kilkadziesiąt metrów by uspokoić oddech i nieco odpocząć. Moje ciało odczuwało coraz większy ból, nie był to jednak koniec i dobrze o tym wiedziałem.
Musiałem kontynuować, by stać się silniejszym, by móc stawić czoła przeszłości.

Trening cechy A1- Szybkość: post 6
Dzienna wytrwałość: 6/8


Nie przerywałem treningu, wręcz przeciwnie - starałem się zwiększyć jego intensywność. Uderzenie nieprzerwanie posyłałem w stronę manekina, dodając po chwili ciosy łokciami. Po szybkim prostym uderzeniu pięścią w brzuch, wyprostowałem ponownie kolana i uderzyłem kukłę łokciem w głowę, po czym ponownie druga ręką w brzuch. Ciosy wyprowadzałem szybko, nie dbając o precyzję, skupiałem się na szybkich uderzeniach w cel. Po kilku kolejnych ciosach ponownie uderzyłem łokciem i jeszcze raz, tym razem drugą ręką. Po tym wyprowadziłem szybkie kopniecie kolanem i znów ustawiłem się w pozycji do uderzeń prostych, które ponownie zacząłem wyprowadzać. Moja twarz zlana była potem, wyraźnie męczył mnie taki trening. Oddech był szybki i płytki. Nie wiedziałem ile jeszcze tak wytrzymam, jednak nie mogłem przestać, nie teraz. Raz po raz uderzałem pięścią w lalkę, a moje ciosy wyprowadzałem z maksymalna prędkością. Po dłuższej chwili zacząłem odczuwać ból dłoni z powodu przetarć, więc zadawałem więcej kopnięć. Po uderzeniu prostym w korpus lalki, prostowałem lewą nogę, a prawą atakowałem również w korpus za pomocą kolana. lalka odgięła się w tył i niebezpiecznie wracała z dużą siłą. Gdy tylko się zorientowałem, że naciera, zaatakowałem ponownie, tym razem łokciem w jej głowę w taki sposób, że ponownie się odchyliła i to mocniej. Widzą jak na mnie naciera, uchyliłem się szybko w bok, unikając ciosu.
- Mało brakowało - szepnąłem pod nosem
Przetarłem czoło przedramieniem. Byłem wyraźnie zmęczony tym treningiem. Resztki sił jakie mi zostały nie wystarczą na długo.

Trening cechy A1 - Szybkość: post 8
Dzienna wytrwałość: 8/8

Gdy tylko byłem gotowy podszedłem do bieżni, Moje nogi aż się rwały do biegu, wiec gdy tylko na nią wszedłem rozpocząłem trening. Powolny trucht pozwolił mi wejść w tryb ćwiczeń i wyrównać oddech, dostosowując go do tempa. Po kilku minutach zwiększałem prędkość, pokonując coraz większy dystans. W końcu osiągnąłem prędkość maksymalną, biegnąć ile tylko miałem sił w nogach. Jednak dosłownie po paru chwilach zwolniłem do marszu. Uspokoiłem oddech i znów zwiększałem tempo, nogi jedna za drugą przyspieszały kroku. Znów zwiększałem tempo coraz szybciej, aż zacząłem biec tak szybko jak tylko mogłem. Tym razem sprint trwał dłużej. Mój oddech ledwo nadążał, jednak nie przerywałem. W końcu zwolniłem do truchtu i nieco uspokoiłem oddech. Gdy tylko doszedłem do siebie, nie przerywając biegu obróciłem się bokiem i poruszałem się tak przeplatając nogi. Nieco zwiększyłem prędkość by utrudnić to zadanie. Po paru minach obróciłem się tyłem i biegłem w ten sposób. Urozmaicałem bieg, by wypracować umiejętność szybkiego poruszania się w każdych warunkach. Nie byłem do tego przyzwyczajony, wiec nie było to zupełnie proste, jednak z każdą chwilą czułem, jak moje ciało nabiera coraz większego doświadczenia i takie poruszanie się przychodzi mi z większą łatwością. Gdy przebiegłem tak kolejne kilkadziesiąt metrów obróciłem się na drugi bok i powtórzyłem przeplatankę. Moje nogi poruszały się coraz szybciej bez takiego trudu jak na początku. Po kolejnych kilku chwilach znów obróciłem się przodem do kierunku biegu i zwiększyłem tempo. Czułem, że zmęczenie narasta, dlatego chciałem dać z siebie wszystko i maksymalnie zwiększyć prędkość, co tez uczyniłem. Biegłem ile tylko miałem sił w nogach, nie zważając na nic innego. Gdy przebiegłem tak około 100 metrów, zacząłem stopniowo wytracać prędkość, zwalniając, aż w końcu się zatrzymałem.

Trening cechy A3 - Gałęzi chakry: post 2
Koncentracja 2/5

Mając otwarte oczy mnóstwo rzeczy mnie rozpraszało, otocznie, inni shinobi, chmury na niebie, nawet przelatujące owady. Było to trudniejsze niż sądziłem. Siedziałem w skupieniu starając się nadal pozostać skupionym. Czułem jednak jak co jakiś czas mocja chakra jakby gdzieś znikała, przestałem ją wyczuwać. Ponawiałem jednak skupienie, przymykając jedynie nieco oczy. Gdy tylko znów wyczuwałem energię, ponownie je otwierałem.
*To nie takie proste jak z zamkniętymi oczami* - pomyślałem sobie
Ćwiczenie nie było proste ze względu na miejsce, gdzie było mnóstwo innych shinobi, jednak nie mogłem się poddawać. Skupiłem swój wzrok na jednym punkcie, aby ograniczyć rozproszenie przez otoczenie. W czasie walki będę musiał być skupiony niezależnie od sytuacji. Ponownie pogrążyłem się w medytacji. Bardzo słabo wyczuwałem chakrę w swoim ciele. Jednak była ona wyczuwalna. Skupiłem się jeszcze mocniej na tym jednym punkcie, którym było oddalone o wiele metrów drzewo. Starałem się wyciszyć i nie myśleć o niczym, tylko o chakrze. Przypominałem sobie nauki teoretyczne o jej przepływie, wyobrażałem sobie to jak krąży po moim ciele, jak swobodnie porusza się kanałami chakry. Z każdą minutą odczuwałem ten przepływ coraz mocniej.
*To działa... czuję ją nawet teraz* - pomyślałem, starając się zachować skupienie
Efekty treningu były widoczne dość szybko co mnie wyraźnie cieszyło i motywowało do dalszej pracy.

Trening cechy A3 - Gałęzi chakry: post 4
Koncentracja: 4/5

Gdy tylko zgromadziłem dość chakry, szybkim ruchem złożyłem obie dłonie i skupiałem się jedynie na nich. Obie ręce mocno dociskałem do siebie, siłując się ze sobą. Dociskałem je z całej siły, aż drżały. Starałem się utrzymać równy poziom chakry w obu dłoniach, co nie było zbyt proste. Raz po raz jedna z rąk przesuwała drugą i odwrotnie. Wyrównanie poziomu chakry do idealnej równowagi było niezwykle trudne, jednak czułem, że taka umiejętność mi się przyda. Zwiększałem poziom chakry w obu dłoniach, czułem coraz większy nacisk na każdej z nich i coraz ciężej było je utrzymać na środku. Zmiany chakry stawały się szybsze i gwałtowne, co powodowało moje coraz większe rozproszenie. W końcu lewa dłoń wyraźnie mocniej przepchnęła prawą w tył, wybijając ja wręcz.
*Cholera* - pomyślałem, krzywiąc się nieco z lekkiego bólu - *Muszę bardziej uważać*
Ponownie złożyłem dłonie skupiając chakrę. Tym razem skupiałem się na mniejszych ilościach energii, dbając o to, by jej poziom był jak najbardziej wyrównany. Nacisk nie był zbyt mocny, dlatego stopniowo zwiększałem skupienie chakry, ty razem jednak pilnowałem by wzrost nie był duży i bym najpierw opanował do perfekcji kontrolę na danym poziomie. Chakra stale przybierała. Chociaż dla widza mogło to wyglądać jak odpoczynek siedząc w miejscu, taki trening wyraźnie mnie męczył. Mój oddech był coraz szybszy, a krople potu spływały raz po raz po twarzy. Jednak wyraźne postępy zadowalały mnie i motywowały do dalszej pracy.
- Muszę nieco uspokoić myśli - powiedziałem sam do siebie przestałem gromadzić chakrę.

Trening cechy A1 - Szybkość: post 9
Dzienna wytrwałość: 1/8

Po dłuższej chwili postanowiłem rozpocząć trening fizyczny. Chciałem skupić się na dynamice i szybkości, aby poprawić swoje atuty. Całość jak zwykle zacząłem od rozgrzewki, która miała przygotować ciało do dalszego treningu. Skłony i skręty ciała poprzedzały wymachy rękoma. W następnej kolejności zacząłem podciągać kolana do klatki piersiowej raz lewe, a raz prawe. Stanąłem w większym rozkroku i zacząłem rozciągać ścięgna nóg. Z każdym dniem byłem wyraźnie bardziej rozciągnięty, co już stanowiło swego rodzaju sukces. Pochyliłem się do jednej nogi i przyciągałem do niej korpus, a następnie powtórzyłem to samo przy nodze drugiej, tak aby równomiernie rozciągnąć i rozgrzać ciało przed właściwym treningiem. Po chwili zacząłem przenosić ciężar ciała raz na lewą, a raz na prawą stronę. Kolana powoli uginały się i prostowały, a całość wykonywałem dość płynnie i bez pośpiechu, aby nie stracić równowagi. Następnie równie wolno się podniosłem. Ponowiłem krążenia rękoma raz do przodu, po kilkudziesięciu sekundach do tyłu. Następnie wymachiwałem rękoma na boki, by dobrze je przygotować do wzmożonego wysiłku. Splotłem dłonie ze sobą i zacząłem wykonywać energiczne krążenia nadgarstków. Te stawy były podatne na urazy, czego chciałem uniknąć. Równocześnie oparłem lewą stopę palcami o podłoże i zataczałem nią okręgi, w taki sposób aby rozgrzać staw skokowy. Po chwili wykonałem tę samą czynność z drugą nogą. Na zakończenie rozgrzewki wykonałem jeszcze kilka luźnych podskoków w miejscu, podciągając przy tym kolana do klatki piersiowej. Uważałem, że jestem dostatecznie rozgrzany, tym bardziej, że nawet się nie zorientowałem, że na samą rozgrzewkę poświęciłem aż 20 minut. Nie uważałem jednak tego za stracony czas.

Trening cechy A1 - Szybkość: post 11
Realizowanie 6 dawek: 3 godziny
Dzienna wytrwałość: 8/8

Gdy tylko mój oddech się uspokoił ponowiłem bieg, tym razem nie w linii prostej. Biegłem slalomem między drzewami, co było znacznie trudniejsze. Przy każdym zakręcie musiałem nieco zmniejszyć prędkość, jednak nie na tyle, by pogorszyć swój czas. Stopniowo przyspieszałem sprawdzając ile jestem w stanie osiągnąć. Za kolejnym drzewem zmieniłem kierunek biegu zdecydowanie zbyt gwałtownie, jednak całe szczęście noga wryła się mocno w ziemię, co pozwoliło mi uniknąć upadku. Wręcz zwiększyło moją prędkość, gdyż wychodząc z zakrętu wybiłem się z tej nogi, dodając sobie nieco prędkości. Mimo wszystko taki trening był bardzo męczący. Wymagał skupienia nie tylko na prędkości, ale także na otoczeniu, by unikać kolejnych przeszkód i zmienić kierunek biegu w odpowiednim momencie. Raz po raz uderzałem barkiem o pień drzewa, co nieco odrzucało mnie do tyłu, jednak nie poddawałem się i nie zamierzałem przestać. Zwiększyłem szybkość biegu jeszcze bardziej, gdyż z każdą chwilą coraz bardziej przyzwyczajałem się do uzyskanej już prędkości. Mijałem kolejne drzewa, aż w końcu zwolniłem. Ciągły bieg od długiego czasu był jednak bardzo meczący. Znów zaczynałem dostawać zadyszki, tym razem jednak dużo później niż poprzednio. Przystanąłem w miejscu i podparłem się ręką o pobliski pień, by nieco odsapnąć. Mój oddech po kilku minutach wrócił do normy. Wyprostowałem się i rozejrzałem za miejscem do ponowienia ćwiczeń. Moją uwagę zwróciło niezbyt duże drzewo, które idealnie nadawało się do jednego z moich ulubionych ćwiczeń. Podszedłem do niego i ustawiłem się w pozycji do walki, uginając nieco nogi. Dłońmi zaczynałem delikatnie uderzać w pień, przy czym z każdym uderzeniem zwiększałem częstotliwość ciosów. Nieświadomie zwiększałem również ich siłę. Lewa ręka błyskawicznie uderzyła w korę, której kawałek odłupał się od drzewa, tuż po niej prawa skierowała się w stronę pnia, uderzając równie szybko w bok drzewa. Ciosy przeplatały się i bardzo szybko trafiały w cel. Przy każdym z nich wykonywałem wydech, jednak z czasem oddech przestawał nadążać za atakami. Kolejne ciosy były równie szybkie jak poprzednie. Ugiąłem nieco nogi i ponawiałem ataki jeszcze szybciej, osiągając swoje maksimum. Dążyłem do tego, by ciosy były tak szybkie jakby się wydawało, że całość wygląda jak jeden atak trwający dłuższy czas. Nie mogłem tego jednak osiągnąć, jeszcze nie teraz. Nie zrażając się uderzałem dalej. Kora drzewa była już cała popękana i poniszczona, a jej resztki odlatywały z hukiem od pnia. Skupiłem ataki w jednym miejscu, uderzając w środek drzewa raz po raz. Tym razem wykorzystywałem nie tylko całą szybkość, ale również całą siłę. Drewno z każdym ciosem było bardziej uszkodzone, a moje ręce bardziej obolałe. Nie zrażałem się tym jednak. Ataki były tak szybkie, że wydawały się dla mnie pewna smugą, sam nie mogłem zbytnio nadążyć za moimi rękoma, co wyraźnie mnie cieszyło. Po dłuższym czasie stopniowo wytracałem szybkość ciosów. Krople potu pojawiły się już na mojej twarzy i uznałem, ze pora odpocząć.

Trening cechy A3 - Gałęzi Chakry: post 7
Realizowanie 4 dawek: 2 godziny
Dzienna koncentracja: 5/5

Wziąłem głęboki wdech i spokojnie wypuściłem powietrze. Złożyłem pieczęć w celu szybkiego i łatwego skupienia chakry. Czułem ją doskonale, tym razem starałem się poczuć ile dokładnie muszę jej zgromadzić. gdy tylko poczułem energię otaczającą moje stopy, natychmiast ruszyłem biegiem stronę drzewa i szybkim susem skoczyłem w jego stronę, wykonując bez większego problemu pierwszy krok. Druga stopa wbiła się nieco mocniej w korę, a na mojej twrzy pojawił sie neiznaczny grymas niezadowolnenia. Cała ta sytuacja niestety wytrąciła mnie ze stanu skupienia, przez co nie pilnowałem już iloci gromadzenia chakry. Wykonałem trzeci krok, którym nie tylko zniczyłem kolejny fragment pnia, ale również odbiłem się dość mocno od niego. W powietrzu wykonałem niezgrabny obrót i wylądowałem na ugiętych nogach, które ugięły się jeszcze mocniej od impetu skoku. Tym samym wylądowałem kucając i zastanawiałem się co robię nie tak.
*Skupianie chakry opanowałem perfekcyjnie, muszę tylko dostosować ilość chakry do danej sytuacji i powinni być doskonale* - pomyślałem
Nie było to jednak tak proste jak mogło by się wydawać. SKupienie odpowiedniej ilości chakry wymagało praktyki, którą ja dopiero rozpoczynałem. Dlatego własnie uznałem, ze nie mogę się poddawać i zniechęcać. Ponownie zgromadziłem odpowiednią ilość chakry i ryszłem w kierunku drzewa. Pierwszy krok udał się niemal idealnie, drugi również. Dociążyłem ciało, aby korpus nie opadł za sprawą grawitacji. Trzeci krok wydał się za słaby i ledwo zdołałem postawić czwartą nogę. Niestety nie udało mi się zrobic kolejnego kroku, więc ponownie wylądowałem na miękkiej trawie. Usiadłem pod wysokim drzewem po turecku i przymknąłem oczy, starając się skupić myśli.
*Muszę skupić odpowiednią ilość chakry by się utrzymać na tym drzewie... To naprawdę kłopotliwe* - pomyślałem sobie
Wyciszyłem umysł i skupiłem na przepływie chakry w ciele. Jej przepływ był nieco wzmożony, zapewne przez ciągłe manipulowanie nią w ciele. Starałem się skupić energię w stopach, panując nad ilością jaką gromadzę. Analizowałem poprzednie próby i starałem się dopasować poziom chakry do potrzeb. Po kilku chwilach ponownie wstałem i złożyłem znak, ruszając w stronę drzewa. Nie było to zbyt łatwe. Powiedziałbym nawet, że było to cholernie trudne. Pierwszy krok udał się perfekcyjnie, kolejny również. Stopa raz po raz dotykała kory utrzymując się na niej.
*Zaczynam to rozumieć* - uradowałem się w duchu
Wspiąłem się na około 7 metrów, po czym wybiłem się od drzewa i wylądowałem na ziemi. Spojrzałem w górę wyraźnie zadowolony. Postępy jakie robiłem były dość szybkie i wyjątkowo mnie to cieszyło. Nie zamierzałem na tym poprzestać. Ponownie skupiłem chakrę, tym razem bez składania pieczęci i ruszyłem w stronę drzewa. Wyskoczyłem w jego stronę i ruszyłem biegiem po pniu. Krok za krokiem udawało mi się wspinać używając jedynie chakry. Zbliżałem się do wysokiej gałęzi, którą obrałem sobie za cel i będąc tuż pod nią, wybiłem się nieco w górę wyciągając rękę w jej stronę. Dloń chwycił mocno gałąź, na którą się podciągnąłem
- udalo się... - wysapałem
Usiadłem na gałęzi i oparłem się plecami o główny pień drzewa, przymykając nieco oczy, by nieco odsapnąć. Oddychałem głęboko i korzystałem z ciszy i spokoju, relaksując się po długim treningu.

Trening cechy A1 - Siła: post 2
Dzienna wytrwałość: 2/8

Kiedy tylko moje ciało było rozgrzane i gotowe do treningu, położyłem się na brzuchu i rękoma podparłem o ziemię mniej więcej na wysokości barków. Ugięte ręce wyprostowałem, podnosząc ciało z podłoża. Nogi podparte były na palcach stóp i w ten sposób zacząłem trening pompek. Uginałem i prostowałem łokcie, raz po raz opuszczając i podnosząc całe ciało. Na początek szło mi to z dużą łatwością.
*34... 35... 36... 37... 38... 39...* - liczyłem sobie w myślach
Z każdą minutą liczba powtórzeń rosła. Wpatrzony byłem w punkt naprzeciwko mnie i czułem jak moje mięśnie pracują. Od długiego czasu je trenowałem i byłem przygotowany na taki wysiłek. Wiedziałem, że potrzeba mnóstwo ciężkiej pracy by osiągnąć sukces.
*Muszę... stać się... silniejszy... Muszę... pokonać... ten strach...* - powtarzałem sobie w głowie przy kolejnych powtórzeniach.
Zbliżając się do 300 powtórzeń, na mojej twarzy zaczynały pojawiać się krople potu. Chociaż był to początek treningu, nie można było ukrywać, że taki wysiłek był męczący. Nie planowałem jednak jeszcze przerywać całego cyklu, chociaż chwilowy odpoczynek faktycznie mógł mi się przydać. Ostatni raz ugiąłem łokcie i wyprostowałem je z nieco większym trudem niż na początku. Po tej czynności usiadłem w miejscu i wziąłem kilka głębszych oddechów, aby wyrównać oddech, który nieco przyspieszył.