Reiji stojący na środku korytarza i cierpliwie czekający na kogoś, kto go przydzieli całkowicie się nie spodziewał po pierwsze chmury dymu za sobą, a po drugie silnego uścisku przy próbie odwrotu. Skrzywił się lekko, niezauważalnie i lekko walcząc, wyczekał aż nieznajomy go puści. Gdy ten to w końcu zrobił adept odwrócił się szybko na ugiętych nogach, gotowy do walki. Okazało się, że postać jest dorosła i masywna, i mimo ze zniewieściałości wnioskowanej po bardzo obcisłych spodenkach chłopiec postanowił nic nie robić i wyprostował się tylko czekając na to, co ma on do powiedzenia.
- Aż taki chudy nie jestem - odpyskował jak to miał w zwyczaju, teraz patrząc już wyzywająco w oczy mężczyzny. Doskonale zdawał sobie sprawę, że igra z ogniem, ale jako przyszły shinobi musiał być odważny, prawda? Przewrócił oczami i cichym głosem burknął: - Mamy jesień, to jak mogłem się z choinki urwać? - Po tym krótkim wypowiedzeniu uciekł gdzieś na bok wzrokiem, gdy sensei (przynajmniej tak o nim wnioskował) wytrzeszczył na niego czerwone oczy. W tym samym momencie został przez niego podniesiony do góry. Szarpnął się lekko, ale z tym uściskiem nie miał szans, więc gdy został rzucony na ziemię postarał się tylko lekko zamortyzować upadek.
Gdy mężczyzna w końcu skończył mówić wstał i otrzepał się lekko z kurzu. Zapatrzył się przez chwilę pustym wzrokiem w sufit. *Debil* - skwitował go krótko w myślach. - *Muszę mieć niezłego pecha, że mnie do niego przydzielili, no ale cóż, zdać trzeba...* - Po tym krótkim rozważaniu szybkim krokiem ruszył na dziedziniec.
Znalazłszy się tam stanął we względnie bezpiecznej odległości pięciu metrów od nauczyciela i lekko się ukłonił.
- A więc nie boję się dostać porządnego wpie... - To słowo już dziewięciolatkowi przez gardło nie przeszło, co jak co, ale został dobrze wychowany. - Lania - powtórzył się szybko, patrząc teraz w oczy mężczyźnie.

Praktycznie rzecz biorąc, takie zachowanie mistrza było ostatnią rzeczą, jakiej Reiji mógł się spodziewać, mimo, że od początku stwierdził, iż ma on nie po kolei w głowie. Dlatego też, gdy zobaczył przed sobą błysk nie zdołał nic zrobić, a jedynie podmuch wiatru prawie sprowadził go do parkietu. Chwiejnie starając się odzyskać równowagę, dziewięciolatek zmusił się z drżącym i przyspieszonym oddechem odwrócić w stronę przeciwną do tej, z której COŚ nadeszło. Zamrugał lekko oczami, widząc przed sobą niekształtny tyłek sensei'a, a zdziwił się jeszcze bardziej kierując wzrok wyżej. Stanął na równe nogi i zaczął się wgapiać jak wryty. *On jest naprawdę nienormalny* - pomyślał i w chwili, gdy ten był wbity w mur, Reiji zdążył uspokoić nieco oddech i rozluźnić napięte odruchowo mięśnie.
Dziewięciolatek z przerażeniem i lekkim politowaniem w oczach przysłuchiwał się wiązce słów wylatujących z ust łysego. Zadrżał dość mocno, gdy ten zaczął się na niego wydzierać i stanął jak wryty, niemalże wstrzymując oddech, a dokładniej zamieniając go tylko na płytkie wdechy i wydechy.
- T-to... s-s-si-się c-cieszę... sen-sensei - zdołał jedynie wydukać po przemowie o burdelu i tym, że będzie robił to samo.
Z trudem wytrzymał wzrokiem, gdy ten się do niego zbliżył. Właściwie to dziewięciolatek był wielce zdziwiony tym, że udało mu się wytrzymać, ale odpowiedź i tak zajęła mu dłuższą chwilę. Mimowolnie cofnął się o krok i - po kilku szybkich wdechach i wydechach - wyrecytował.
- Reiji Hyuuga, z Konohagakure, sensei! - Kładąc nacisk na ostatnie słowo chciał zyskać choć trochę sympatii u dziwnego mistrza. Przyłapał się też na tym, że stanął na baczność niczym w wojsku. Nie zamierzał zmieniać tej pozy, jeszcze tamten mógłby sobie coś pomyśleć.

Reiji obserwując przez chwilę milczącego mistrza, zaczął nie wytrzymywać tej presji, w końcu czego można by się spodziewać po dziewięciolatku? Mimo to jak sobie postanowił, to tak miało być, więc mimo lekko drżących nóg i strużek potu ściekających po czole, chciał albo raczej próbował wytrzymać. W tym momencie jego wcześniej lekko skołatane przez uderzenie głową w ścianę myśli były dokładnie uporządkowane i skupiały się wokół jednego tematu - nie zdradzić oznak strachu.
Zmarszczył delikatnie nos, gdy sensei buchnął mu niezbyt przyjemnym oddechem w twarz i na szyję, i mimowolnie ugiął kolana. Wciąż jednak utrzymywał kontakt wzrokowy, tuż przed wypowiedzią łysego przełykając łapczywie ślinę i przyłapując się na tym, że wstrzymuje oddech. Dlatego chcąc nie chcąc, dorosły shinobi musiał poczuć lekki powiew na swojej twarzy, gdy tak się w niego wpatrywał.
Gdy jego głos wybuchł głośnym krzykiem, a stalowy uchwyt zacisnął się na ramionach Hyuuga nawet nie pisnął, ale z bólu i przerażenia napiął wszystkie mięśnie i lekko przymknął oczy. Jego twarz i całe ciało były teraz niemal wodospadem potu.
- N-nie, nie myślimy tak, sensei! - powiedział szybko na jednym wdechu, mając nikłą nadzieję, że to choć trochę uspokoi nerwy mistrza. Ten zaś znowu zrobił coś, czego dziewięciolatek nie mógł się spodziewać i czując powietrze smagające przez prędkość jego plecy przez chwilę tylko krzyczał, ale zaraz się opamiętał i powtarzał tylko panicznie: "siła, siła, siła, siła". Nie trzeba chyba dodawać, że cały drżał, już nie bojąc się tylko o swoje zdrowie, ale i o życie.