Gość w recepcji powiedział, że nie ma problemu i że nikt nie jest za młody na akademię. Ucieszyłem się, chociaż nie dałem po sobie tego za bardzo poznać, po prostu poszedłem dalej, wcześniej kłaniając się gościowi i idąc w nadaną stronę. Po chwili doszedłem do odpowiedniego miejsca, gdzie zobaczyłem czekającego faceta. Nie był co prawda jakiś zły, zniecierpliwiony. Podszedłem do niego i ukłoniłem się mówiąc:
- Witam, nazywam się Ichiro. Czy jest pan moim nauczycielem? Zapytałem z nadzieją na pozytywną odpowiedź. Sam nie wiedziałem, czego się spodziewać, w końcu nie miałem pojęcie o tym, jak będzie wyglądała nauka prócz tego, że na pewno nauczę się walczyć a także wykonywać jakieś specjalne techniki, których uczyli się shinobi. Szczególnie jednak interesowała mnie walka wręcz, więc na pewno przyłożę się na zajęciach z niej. Lubiłem czasem trochę powalczyć, chociaż ogólnie byłem raczej leniem i pacyfistą...

Mój sensei naprawdę wyglądał na spokojnego i wyluzowanego człowieka, dlatego od razu ucieszyłem się na współpracę z nimi. Tylko ta cholerna fajka będzie mi przeszkadzała, bo nie cierpię tego zapachu. Spojrzałem na niego i po chwili zadał mi pytanko, a właściwie prośbę, abym opowiedział coś o sobie. Nie bardzo wiedziałem, co dokładnie powiedzieć, dlatego postanowiłem powiedzieć mu najbardziej podstawowe info i kilka szczegółów, mniej lub bardziej ważnych, co się okaże już po jego reakcji. Stanąłem więc luźno i oparłem się o coś za mną, po czym zacząłem mówić, spokojnie i dość powoli:
- Nazywam się Ichiro, mam 11 lat, mieszkam z rodzicami, chociaż to dziadek powiedział, że nadaje się na shinobiego i poszedłem za jego radę. Lubię sport, mięsko i grać w warcaby. Nienawidzę pomidorów oraz buraczków, nie przepadam też za brukselką, brokułami i groszkiem, ale uwielbiam cebulkę, ostre papryczki i ogórki kiszone. Lubię obserwować ludzi i myśleć o tym, dlaczego zrobili to, a nie to, z jakiego powodu i jakie emocje nimi targają. Nie lubię nieuprzejmych ludzi i bajkopisarzy, a w szczególności złośliwych i aroganckich. Nie lubię też zapachu papierosów i ogólnie tytoniu. Coś jeszcze chciałby pan wiedzieć? Zapytałem na koniec, choć sam nie wiedziałem, co mógłbym jeszcze dodać...

Mistrz wyraźnie zareagował grymasem na wieść, że nie bardzo toleruje dym tytoniowy, więc od razu schował swoją fajeczkę, co mnie ucieszyło. Ten okropny dym często przyprawiał mnie o łzawienie oczu, a w dodatku ubrania śmierdziały nim niemiłosiernie, przez co później musiałem często prać lub wietrzyć swoje ubrania. Po chwili dał mi list i powiedział, abym zaniósł go do recepcji, dzięki czemu przydzielą mi pokój w akademiku. Na początku zastanawiałem się, czemu nie mógłbym mieszkać w domu, ale uznałem, że nie ma co się tym martwić i po prostu wykonać polecenie. Pewnie chcą nas usamodzielnić, więc nic dziwnego. Wstałem więc i odebrałem list mówiąc:
- Dobrze, sensei I chwilę później ruszyłem już w stronę recepcji. Na miejscu ukłoniłem się znów panu i wręczyłem list od sensei'a. Miałem nadzieję, że wszystko pójdzie w miarę sprawnie, więc nie mówiłem za wiele, a właściwie nic, dopóki nikt nie zada mi pytania...