Podziękowałem tylko sprzedawcy i od razu wróciłem na swoje miejsce treningu. Oczywiście uprzednio założyłem ciężarki by zacząć się już do nich przyzwyczajać. Na początku na pewno nie było to przyjemne, ale czego się nie robi dla samodoskonalenia prawda?

Po skończonym treningu chciałem chwilkę odpocząć i zaraz wrócić do domu. W pewnym jednak momencie usłyszałem płacz jakieogś dziecka. *Dziecko tutaj?*- pomyślałem zdziwiony i postanowiłem się temu przyjrzeć. Okazało się, że głos dochodzi z lasku co wydało mi się lekko podejrzane. Ruszyłem więc swój tyłek i idę w kierunku płaczu rozglądając się.

Im dalej szedłem tym płacz był głośniejszy i łatwiejszy do podążania za nim. Po drodze spotkałem nawet kilka zwierzaków które uciekały od źródła hałasu co niezbyt mnie dziwiło w końcu na codzień mieszkały tutaj w przyjemnej ciszy, a teraz to coś ją zakłucało. Przyśpieszyłem więc kroku i przemykałem między drzewami jeszcze szybciej. Po kilku chwilach ukazał mi się jakiś młodziutki chłopczyk który siedział na polance i płakał. *Pewnie się zgubił.*- pomyślałem i podszedłem do niego wolnym krokiem by przypadkiem się mnie nie wystraszył. Kiedy byłem już obok niego jakieś 50 cm przykucnąłem i zapytałem go.
-Czemu płaczesz młody, stało się coś?- starałem się przy tym uśmiechać by pozytywnie na niego wpłynąć.

Dzieciak zachowywał się jak jakiś upośledzony. Dosłownie machał rękoma i płakał. Na moje szczęście nie zaczął się ślinić, albo pluć. Zdecydowałem mu się jednak pomóc więc wziąłem głęboki oddech i położyłem i dłoń na ramieniu.
-Hej, spokojnie. Weź głęboki wdech i powiedz co się stało. Czemu siedzisz tutaj sam i płaczesz co?- powiedziałem najspokojniejszym głosem jakim potrafiłem starając się jednocześnie brzmieć dosyć poważnie co mogło być trudne zważając na mój wiek.

Wszystko zaczęło się wyjaśniać. Z początku myślałem, że to będzie opowieść o tym jak to tutaj przylazł zgubił się i teraz beczy. Okazało się jednak, że ktoś porwał jego braciszka. Porywacz dzieci?- brzmiał głos w mojej głowie. Nie podobało mi się to bo nie wiedziałem czy dam radę pomóc. Musiałem jednak to zrobić, w końcu szkolę się na shinobi, a taka jest ich praca. Wstałem więc i spojrzałem dzieciakowi w oczy.
-Wiesz gdzie poszedł ten typ z twoim braciszkiem? Niech go tylko znajdę to pożałuje za to co zrobił.- mówiłem ciągle pewny siebie chociaż w środku cały drżałem nie wiedząc co do końca mnie czeka. Jeśli chłopak wskaże mi kierunek idę tam wypatrując białego płaszcza.

*Nosz kurde dzieciaku, naprawdę nie pamiętasz gdzie uciekł typ który porwał twojego brata?*- pomyślałem naprawdę sfrustrowany tą sytuacją. Ten mógł iść dosłownie wszędzie co wpędzało mnie troszkę w ślepy zaułek. Zacząłem więc analizować całą sytuację. *Dobra porwał dzieciaka na polanie i co zrobił? Do miasta raczej nie pobiegł bo ten zapewne się wydzierał i płakał, musiał więc iść gdzieś głębiej w las.*- wytłumaczyłem sobie całą sytuację.
-Nic nie szkodzi, po prostu rozejrzę się za śladami, a ty się ode mnie nie oddalaj dobra?- powiedziałem młodemu i ruszyłem w miejsce gdzie kończy się polana, a zaczyna głębszy las. Starałem się znaleźć jakikolwiek ślad. Może to być wgniecenie po bucie, połamane gałązki czy coś co mógł upuścić dzieciak lub porywacz.

Tutaj nie było kompletnie żadnych śladów, a ten dzieciak nie był w ogóle pomocny. Powoli zaczynałem wątpić w to, że cokolwiek tutaj się wydarzyło. W końcu jednak coś zobaczyłem. Wgniecenie od buta i kawałek materiału. Na tym jednak wszystko się kończyło. *Nie mam na to sił, idę stąd.*- przekonałem sam siebie w myślach po czym odwróciłem się do chłopaka.
-Sorki młody, ale nie mogę Ci pomóc. Jeśli to co mówiłeś jest prawdą albo idź do rodziców i powiedz co się stało, albo płacz tutaj dalej licząc na ratunek, ja nie mam na to czasu.- rzuciłem do niego i ruszyłem tam gdzie odbywać się miał mój egzamin na gennina.

Już odchodziłem i kierowałem się poza miasto kiedy to znowu znalazłem się na tej samej polanie z tym samym chłopcem. *Zabłądziłem czy co?*- przemknęła mi przez głowę myśl. Chłopak jednak zachowywał się tak samo jak przed tym kiedy to pierwszy raz go spotkałem. Wtedy to przez głowę przeszły mi nauki senseia w akademii o genjutsu. Wybiłem sobie jednak ten pomysł z głowy. Kto, kiedy i po co miałby używać na mnie takiej techniki? Po prostu spróbowałem jeszcze raz opuścić las i polankę bardzo ostrożnie kierując się by przez przypadek nie krążyć w kółko. Jeśli jednak znowu tutaj trafiam wyjmuję kunai.
-I chciej tutaj komuś pomóc...- rzucam pod nosem i wbijam go sobie lekko w dłoń.

Czyli to była prawda, jakiś typek złapał mnie w genjutsu. O co mu chodzło? Nie miałem pojęcia, zapamietałem jednak jego biały płaszcz. *Taki z ciebie turbo śmieszek typie? Zobaczymy kto będzie się śmiał kiedy spotkamy się na innych warunkach.*- mówiłem do siebie w myślach wyobrażając sobie jak to ja się śmieje przygniatając jego obezwładnione ciało do ziemi moim butem. Byłem naprawdę zdenerowany całą tą sytuacją. Uspokoiłem jednak myśli, schowałem kunai i przyłożyłem ranę do ust by powoli sączyć krew która to zaraz powinna przestać lecieć i ruszyłem w stronę z której to wcześniej coś mnie odciągnęło.