- Tak, w rzeczy samej... - zaczął mówić Teu, gdy nagle coś mu przerwało, a mianowicie wiadomość, którą otrzymał krótkofalówką. Na chwilę odszedł na bok, wyraźnie z kimś o czymś dyskutując, lecz przez gwar panujący na ulicy nie daliście rady dokładnie usłyszeć, o czym wasz kapitan mówił. Nie minęła jednak minuta, jak wrócił do was.
- Tak jak się spodziewałem... - począł - Drużyna A nie ustali tak prędko dokładnego czasu i nazwy statku, za to nam przypadło nowe zadanie.
Gdy tylko skończył mówić, nagle znikąd na ramię Teu wskoczył kot, który w pysku przetrzymywał zwitek papieru. Teu wyciągnął ów zwitek, po czym rozwinął go i pokiwał głową w stronę kota. Ten zeskoczył z ramienia Teu i czmychnął gdzieś pośród ludzi, momentalnie znikając wam z pola widzenia.
- Jeżeli nawet drużyna A zrealizuje swoje zadanie, naszym nowym celem jest odnaleźć tego człowieka... - rzekł, pokazując wam zdjęcie mężczyzny w szarawym garniturze, ok. 30 lat, o krótkich czarnych włosach, twarzy chudej z wyraźnie widocznymi kośćmi policzkowymi, noszącym okulary z dość dużymi jak na dzisiejsze standardy mody oprawkami.
- Ten człowiek to właśnie Zangetsu Morioki - jeden z najbardziej zaufanych doradców i pośredników Hazuny. Dostałem właśnie informację, że ten człowiek przebywa teraz w wiosce i to on ma nadzorować dostawę. Musimy go czym prędzej odnaleźć i przesłuchać, gdyż istnieje ryzyko, że to, co drużyna  A stara się teraz wytropić jest niczym innym jak tylko podstawioną dostawą, mającą na celu odwrócenie naszej uwagi. Zdjęcie wykonano jakąś godzinę temu, wtedy też ten człowiek był ostatni raz tutaj widziany. W wiosce, prócz Zangetsu jest jeszcze jeden współpracownik Hazuny. To wymaga, by nasza grupa również się rozdzieliła. Zajmijcie się Zangetsu, ja wytropię tego drugiego. Pozostajemy ze sobą w łączności.
Po swoich słowach i wręczeniu wam zdjęcia Zangetsu, Teu nagle i dosłownie rozpłynął się w powietrzu.

Spoiler:

Zdjęcie, które zostało wykonane, przedstawiało Zangetsu, jak stał na skrzyżowaniu uliczek, obok wielopiętrowego budynku oraz knajpy o nazwie "U Hioshi'ego"

Ryoushi stał tak pod knajpą, trzymając w ręku dopiero co wręczone mu zdjęcie Zangetsu. Nagle w radiu chłopaka słychać było głos Elleja, który pomimo iż był niewyraźny, dawał jasno do zrozumienia, że z kimś się awanturuje. Po krótkiej chwili Ellej przemówił w krótkofalówce wyraźnie, a oto były jego słowa:

Ellej napisał:

- Jest szansa że śledzi mnie ktoś kto coś wie o naszym celu. Idę do pierwszej bocznej i nieprzyjaznej uliczki na lewo od "tu nazwa knajpy". Jeżeli nie dam znaku życia w ciągu 15 minut to prawdopodobnie mam kłopoty.

Ryoushi mógł łatwo wywnioskować, że drużyna A już działa w swoim zakresie i lada moment mogą skończyć część powierzonego im zadania. Jeśli jednak przypuszczenia Teu okażą się słuszne i dostawa, o której informacje zbierają teraz Hiroshi, Ellej i Mugen, będzie w rzeczywistości podstawioną, to od grupy B zależało teraz ustalenie prawdziwego miejsca i czasu dostarczenia towaru przez Hazunę.

Ryoushi podszedł do barmana - był to jegomość konkretnej, lecz nieco otyłej postury, z wyraźnie widocznym, lecz nienachalnym piwnym brzuchem, który opięty spokojnie przez koszulę i kamizelkę od garnituru nadawał w pewien przedziwny sposób prestiżu mężczyźnie w zawodzie, który właśnie wykonywał. Miał krótkie, lecz poszarpane, matowe włosy i nieznaczny zarost po bokach twarzy. Mężczyzna akurat nalewał kufel piwa jednemu z rybaków, który stał aktualnie przy ladzie baru. Ten, gdy otrzymał zamówiony napitek, oddalił się w swoją stronę. Lada baru była stosunkowo długa i ciągnęła się przez spory kawałek środka sali barowej - za nią mieściły się regały z alkoholami wszelakiej maści jak i kraniki do lania piwa.
Barman widząc Ryoushi'ego, z początku zrobił lekko zdziwioną minę, potem jednak ze względu na swój zawód zadał typowe dla siebie w takich chwilach pytanie.
- Dzień Dobry młodzieńcze, co podać? - pytanie brzmiało lekko dziwnie, zwłaszcza dla barmana, który przywykł zadawać je pełnoletnim klientom i nierzadko odnosiło się ono do napojów alkoholowych, z których ani jeden nie mógł być dany chłopcowi ze względu na jego niepełnoletność.

Barman nieznacznie dźwignął brwi swe ze zdziwienia, gdy usłyszał, o co młody chłopak go zapytał. Barman nie był w stanie jednak od razu odpowiedzieć chłopcu na zadane przez niego pytanie - co chwila bowiem odpowiadał na prośby innych klientów kiwając przytakująco głową, do samego chłopca z kolei pokazując, że za moment go obsłuży. najbliżsi klienci siedzieli niespełna 2-3 metry od Ryoushi'ego, jednak przy obecnym harmiderze, jaki panował we wnętrzu lokalu za sprawą masy osób dość ochoczo i głośno rozgadanych, jak i ze względu na grająca nonstop muzykę, dystans taki był juz wystarczający, by sam Ryoushi nie słyszał, o czym siedzący nieopodal niego przy ladzie klienci rozmawiali ze sobą, jak i ów klienci również nie słyszeli, o czym Ryoushi miał rozprawiać z barmanem.
Po kilkunastu sekundach, gdy barman był w końcu wolny, stanął na przeciwko chłopca wycierając świeżo co umyty kufel po piwie.
- Piwo bezalkoholowe? Słuchaj, piwo bezalkoholowe w wiosce portowej? - zapytał się, z początku mogłoby się wydawać dość ironicznie, jednak wnet dodał - Jasne, że mamy. Przez ten port przewija się tylu wymagających klientów, że aby zarobić, dobry właściciel knajpy musi mieć na stanie takie rzeczy. Pół kufla, pełen kufel? - zapytał, podkładając przy tym trzymany w jednej ręce kufel od kran do lania piwa, drugą zaś chwytając za lewarek od zaworku, będąc gotowym do lania piwa, lecz czekał, by chłopak określił się, ile chce wypić.

Mężczyzna nie odpowiedział nic na zawołanie chłopca. Po napełnieniu kufla podał go młodemu człowiekowi, stając na przeciwko niego za ladą, wspierając się w typowy dla barmanów sposób obiema rękoma.
- 400 Yen się należy. - oznajmił, dając wyraźnie do zrozumienia, że oczekuje zapłaty natychmiast. I nie należało się mu dziwić - przy tylu klientach obecnych aktualnie w barze, spamiętanie wszystkiego, co każdy z nich zamówił by potem rozliczać ich w chwili opuszczania przez nich lokalu było dla barmana awykonalne - zdecydowanie w takich sytuacjach lepiej jest prowadzić rozliczenia na bieżąco, bowiem nawet jeśli barman nie spamięta choćby połowy zamówień któregoś klienta, to przynajmniej mieć będzie pewność, że kwestie finansowe będą się w zupełności zgadzać.
Nikt z siedzących najbliżej Ryoushi'ego nie zwracał na niego uwagi ani tym bardziej na fakt, że pije piwo (pomijając fakt, że bezalkoholowe).
- W czymś mogę jeszcze pomóc? - zapytał barman, gdy odebrał wymaganą kwotę, biorąc się za mycie kufli oddanych przed chwilą przez wychodzących z lokalu klientów.

Barman z początku zrobił lekko zdziwioną minę, gdy chłopak nachylił się w jego stronę, by ewidentnie powiedzieć mu coś w sekrecie. Ze względu na lekki hałas spowodowany wybuchami śmiechu i rozmowami gości lokalu, plus ze względu na samą dozę ciekawości, którą Ryoushi niechcący obudził w barmanie, ten pochylił się w jego stronę, by usłyszeć słowa chłopca. Gdy Ryoushi zaproponował dodatkowe 100 Yen wręczane wraz z należytymi 400, dodatkowo pokazując ukradkiem zdjęcie mężczyzny w garniaku, barman będąc wciąż pochylonym w stronę chłopca, przyjrzał się zdjęciu, po czym odsunął się od Ryoushi'ego, prostując w plecach i kończąc docierać trzymany w ręku kufel.
- Widziałem. Był tu jakieś półtorej może godziny temu. Ktoś taki w taki sposób ubrany rzuca się tu w oczy od razu niczym wieloryb na spokojnej i czystej tafli wody. Siedział przez jakieś 15 minut, czekając na kogoś, po czym wyszedł chyba niedoczekany. - oświadczył krótko barman, zabierając z blatu 500 Yen, zdjęcie zostawiając rzecz jasna chłopcu. - Z tego, co widziałem, zmierzał chyba w stronę depozytowni, ale głowy nie dam, czy aby na pewno.
Słowa barmana niewiele dały Ryoushi'emu, ale przynajmniej wskazały następne miejsce, w którym chłopiec powinien rozpocząć na nowo swoje poszukiwania.