Sainō po zrobieniu wstępnych oględzin przedmiotów w zasięgu swojego wzroku stwierdził, że wszystkie te deski, które sięgnął swym wzrokiem mogą nie być wystarczającą bronią dla przetrzymywanych zakładników. Chłopak po ostatecznej analizie westchnął nieznacznie, po czym spojrzał w kierunku Nobuo i reszty więźniów (lecz głównie w kierunku Nobuo) przez swoje prawe ramię.
- Radzę wam odsunąć się na minimum dwa metry wgłąb celi... Nie chcę by ktokolwiek z was stał tuż przy mnie, gdy będę posyłać w diabły tą kratę. Gdy to zrobię, nie wychodźcie stąd i nie mieszajcie się, nim wam na to nie pozwolę, jasne? - wytłumaczył współwięźniom swoje oczekiwania względem nich, po czym spojrzawszy przed siebie w kierunku kraty z pali drewna, dodał, pytając o jeszcze jedną rzecz - Czy prócz tej celi znajdują się tu gdzieś jeszcze inne?
Pytanie miało niemalże aspekt retoryczny, co Sainō dodatkowo zaznaczył swoją postawą, w której nie zwlekając zaczął składać gesty Tygrysa, Węża i Smoka, gdy współwięźniowie powinni się już wycofywać wgłąb jaskini. Jeśli nawet współwięźniowie nie zwrócą uwagi wartownika i reszty jego towarzyszy gdzieś w dalszych, bądź sąsiednich częściach jaskini, to z całą pewnością zrobi to technika, którą chłopak właśnie wyzwalał. Po złożeniu ostatniego gestu Sainō stanął w lekkim rozkroku z nieznacznie ugiętymi nogami w kolanach, z dłońmi zaciśniętymi w pięści i przedramionami uniesionymi ku górze, z ust chłopca zaś wydoby6wało się swoiste i ledwo słyszalne dla współwięźniów stękanie, będące niczym innym, jak swoistym instynktownym skarżeniem się ciała na trud w wyzwoleniu techniki. Widać było, że technika będzie kosztować dość sporo wysiłku i że nie jest to zwyczajna tudzież prosta technika studenta akademii, oj nie... Współwięźniowie mogli odczuć, iż od strony chłopca nagle zaczęło promieniować dość spore ciepło, które zaczęło rozgrzewać powietrze wokół niego do stopnia, w którym to było widoczne gołym okiem. Żar dla współwięźniów był wyraźnie odczuwalny z odległości ok 1,5 metra, co mogło dać wyraźnie do zrozumienia, co Sainō miał na myśli mówiąc, by Ci odsunęli się wgłąb celi jak tylko mogli. Nim więźniowie zdążyli się przyjrzeć, lub w jakikolwiek głębszy sposób przetworzyć w myślach to, co się działo, włosy chłopca od coraz większej ilości ciepła zaczęły mimowolnie falować i unosić się ku górze, by zaraz po tym, jakby ciało Sainō było dotychczas szczelnie zamkniętym, rozgrzanym piecem hutniczym, które właśnie zostało otwarte - Chłopak nagle wyprostował swoją sylwetkę, przyjmując bardziej dumną postawę, a wtenczas celę, jak i jaskinie przed nią rozświetliło światło od aury ognia, która wtenczas wybuchnęła dookoła chłopca. Aura ta utrzymała się i pokryła szczelnie ciało chłopca - nie wyglądała jak luźny zbiór spokojnie palących się płomieni, lecz wyglądała jak równomiernie rozchodzący się we wszystkie strony płomień z palnika. Ciepło, które wtenczas mogli odczuć najbliżsi współwięźniowie było teraz zdecydowanie wyraźniejsze nawet, gdy znajdowali się o te 2 metry od chłopca.
Sainō uspokoił swoje ciało czując, że panuje nad techniką.  Wiedząc, że nie ma czasu na podziwianiu swojego dzieła, chłopak wysunął ręce przed siebie tak, iż intensywna aura ognia, która pokrywała w tym również ręce Sainō, objęła swym płomieniem liny i pale stanowiące konstrukcję klatki. Po ok. 2 sekundach liony zajęły się ogniem, pale z początku zaczerniły się, by w mig rozżarzyć się, a za sprawą płomieni z lin same również w końcu stanąć w ogniu. Sainō następnie rozpostarł ramiona sięgając po0 kolei następnych wiązań od tego poziomego pala drewna, by powtórzyć z nimi całą czynność.  Cały czas chłopak zachowywał czujność na to, co zrobi wartownik ich pilnujący oraz na fakt pewnie już zaalarmowanych pozostałych bandytów. Lecz i na tę okazję Sainō miał przygotowany plan.
- Ciekawe, jak ta technika spisze się w połączeniu z tą aurą... - powiedział sobie w myślach zapalając kolejne wiązania w kracie.

Sainō zauważył, że liny i nadpalona krata zaczynały dawać w pewnym sensie obusieczny skutek uboczny - drażniący dym i swąd z palących się lin i pali drewna mogły skutecznie osłabić morale oponentów, z drugiej jednak strony pogorszyć i tak nie najlepszą kondycję współwięźniów. Widząc, że konstrukcja kraty stała się słabsza z braku kilku poziomych pali, które dopiero co obsunęły się na ziemię z powodu spalenia lin, Sainō mógłby faktycznie spróbować przecisnąć się między pionowymi i pewnie by mu się to udało, lecz nie zamierzał zbędne ryzykować.
- Co jest Panowie... - oznajmił z pewnością siebie w głosie i z szyderczym lekko uśmiechem na twarzy w stronę pogrążonych w obawie i niepewności bandytów. Widząc, że jeden z pionowych pali - ten, który został przy okazji popalony jako pierwszy przy przepalaniu lin - Sainō wymierzył w niego proste kopnięcie z całych swoich sił, tym samym łamiąc go i powalając na ziemię.
Muzyka w tle
Chłopak spokojnie przeszedł przez zdecydowanie szerszą teraz szparę w kracie i spokojnie zaczął kroczyć naprzeciw bandytom
- W lesie wydawaliście się być znacznie odważniejsi. - oznajmił, zaczynając składać serię gestów Wąż → Baran → ...

... -> Małpa → Tygrys
Takie gesty jako ostatnie dwa z czterech chłopak złożył, gdy bandyci ruszyli w jego stronę. Z uśmiechem na twarzy wypuścił w ich stronę kłębowisko gazu, które przelatując przez aurę ognia chłopca uległo samozapłonowi. W efekcie dla bandytów wyglądało to tak, jakby chłopiec wypuścił w ich stronę od razu kłąb ognia. Ogień pokrył pomieszczenie, w którym się znajdowali, jak i całą spółkę bandytów - ogień techniki powinien dać radę zapalić ich ubrania, poranić, lecz przede wszystkim zdezorientować i pogrążyć w panice. Sainō stał w ten sposób i przyglądał się rozwojowi wydarzeń z należytą czujnością i ostrożnością. Z perspektywy współwięźniów, którzy mogli widzieć tylko plecy chłopca, a przed nim kłębowisko ognia mogli nawet nie zauważyć, że technika aury Sainō wygasła równocześnie z użyciem techniki Kasumi Enbu.

Widząc natarcie mężczyzny oraz fakt, w jakiej kondycji znajdują się jego towarzysze, Sainō odchylił się ciałem w bok, unikając tym samym ostrza, które przeleciało obok jego lewego biodra i uskoczył w bok w kierunku porzuconych broni (katany i Ō-dachi). Biorąc pod uwagę gabaryty obu broni, Sainō wślizgiem zgarnął katanę, podcinając tym samym jednego z dwóch palących się ubraniami bandytów, mając przy tym cały czas na oku najbardziej sprawnego ze wszystkich łotrów.

Nie zatrzymując się choćby na chwilę, wykonując półobrót z kataną w dłoni chłopak wykonał cięcie po udzie mężczyzny, który w panice przed ogniem zrzucał z siebie swoje ubrania, po czym ruszył w kierunku jedynego zdolnego do walki bandyty. Ostatni, który kaszlał krwią i miał pokiereszowane płuca, nie stanowił już dla chłopca większego znaczenia. Priorytetem było teraz unieszkodliwienie tego, który jako jedyny był w stanie coś zdziałać w imieniu szajki. Trzymając katanę oburącz, lecz głównie w prawej ręce, Sainō zachowywał czujność na ruchy oponenta.

Genin widząc nadchodzące dźgnięcie zbił je w biegu dzierżoną kataną, po czym wykonał cięcie wzdłuż lewego boku bandyty na wysokości nieco ponad jego lewego i odsłoniętego teraz biodra.
- Straciliście zapał do walki? - krzyknął, odwracając się przy tym w stronę  wszystkich bandytów, stając ponownie nieopodal celi zwrócony siłą rzeczy do niej plecami. Spostrzegł furię w oczach jednego z bandyty, konkretnie tego, którego wcześniej Sainō powalił na ziemię, a który najwidoczniej dał sobie w końcu radę z płomieniami. Chłopaka zastanawiała jednak jedna rzecz. Uśmiechnął się ponownie szyderczo, odrzucając katanę na bok i zaczął składać ponownie gesty Wąż → Baran → ...