Fala grozy zalała umysł nic niespodziewającego się chłopaka. Wizja śmierci była na tyle realistyczna, że, aż mimo tego, że spał, Rain odczuwał efekty odmrożenia, dokładnie takie, jakie objawiły mu się we śnie. Na jego szczęście jednak nie trwało to zbyt długo. Wraz z narastającą utratą świadomości w transie, chłopak coraz to bardziej zbliżał się do przebudzenia. Ta czynność nie była dla niego wyjątkowo przyjemna. Kompletnie niespodziewanie otworzył swoje oczy, ruszając gwałtownie do przodu i przewracając się na brzuch, dokładnie w podobny sposób, jak pada na ziemię zeszmacona lalka. Twarz miał w śniegu, nie mogąc oddychać, nie mogąc się ruszać, siłą zmuszony do podjęcia drastycznych środków. Wymusił jakikolwiek ruch na swojej głowie, by ta w końcu udostępniła mu wejście do tlenu. Jakimś cudem zdołał ją przekręcić na prawo, zaczerpując potrzebnego powietrza. Można by rzec, że początek poranka ma już odfajkowany. Pozostało mu tylko teraz spróbować coś zrobić z jego bezwładnym ciałem. Żadne z kończyn nie reagowało, a jak próbował którąkolwiek poruszyć, to czuł niewyobrażalny ból. Chyba spanie na takim zimnie nie było dobrym pomysłem. Wszędzie czerwone ślady, a na dodatek w piersi kuje i coraz to ciężej jest oddychać. Rain będzie musiał chyba szybko ogarnąć ten problem, bo jak nie przewróci się przynajmniej na plecy, to może sobie zblokować płuca i za dobrych kilka chwili już nie będzie tak wesoło. Zagryzając z nerwówki zęby, niespodziewanie zaczął zaciskać powoli palce na swojej prawej dłoni, która na jego szczęście nie powinna być, aż tak czerwona. Wszystko dzięki temu cholernemu bandażowi, który założył sobie jakiś czas temu w akademii. Choć to nadal było mało. Jako taką powłokę stworzył, jednak z każdym ruchem odczuwał coraz to większy ból. Normalny człowiek już dawno narobiłby w pory od tego cierpienia, lecz on nie był normalny. Zdążył już pokazać wczorajszego popołudnia, jak bardzo umysł może mu zwariować. I kontynuując swoją dziką passę, Rain w końcu zdołał spleść pięść, którą resztką porannej energii uniósł do góry, niespodziewanie uderzając nią o podłoże, jednocześnie przerzucając swoje prawie trupie ciało na plecy. Teraz nie było już jakiekolwiek ścisku na piersi, więc mógł pobierać powietrze bez jakichkolwiek przeszkód. Pierwszy cel zrealizowany, lecz co jednak z następnymi krokami...? Ból nie przestawał dawać o siebie znać, a i on miał już powoli dosyć. Do tego jeszcze przeklęty wiatr, który niósł ze sobą płatki śniegu, targał jego uszami, korzystając z nich w najlepsze. Musiał sobie grać jakąś ciekawą melodyjkę, bo małżowiny młodzieńca co rusz znosiło w różnych kierunkach. Cholerny kaptur spadł z łepetyny podczas snu, nie chroniąc jego łba. Bardzo ciężkie warunki, musi przyznać. Tęskniąc za jakimś miłym ciepełkiem, przyrzekł sobie, że więcej nie pozwoli zmorzyć się ciału na takim zimnie. Kilka takich nocy i jedyne, co będzie można znaleźć, to tylko najpewniej wyżartą padlinę dzieciaka przez jakiś głodne wilczury.
- Nawet słońca na tym cholernym niebie... Nic tylko chmury i wiatr... Ile można... - Rzekł, ewidentnie nie ciesząc się z faktu, że to miejsce nawiedza taka, a nie inna pogoda. Leżał tak przez dłuższą chwilę, najpewniej wyczekując, aż przynajmniej ręce się trochę ogrzeją pod długimi rękami, po czym w końcu wstał, swój wzrok kierując na jezioro. Nie wiedział, co teraz będzie robił, jednak może jakieś niebiosa go pokierują. Jemu samemu nie dane było jeszcze poznać tej okolicy, choć może zdarzyć się to bardzo szybko. A to głównie przez to, że chłopak odczuwał wielki głód, a jeśli taka sytuacja nastaje, to młody wariuje i już zwykłe, tradycyjne polowanko przeradza się w krwiożerczą pogoń. Tylko szkoda, że w tym miejscu nie można zrobić, ani tego, ani tego. Chyba ostatecznie postanowi zwiedzić nieco tą poronioną okolicę, by choć w minimalnym stopniu dowiedzieć się na czym stoi i co może go tutaj czekać. I tak z pewnością zrobił, swój krok ogarniając w obojętnie którym kierunku.
- Przydałaby się jakaś osada... Tylko gdzie tutaj coś takiego może być...? Przeklęta wyspa... Ledwo tutaj trafiłem i już tracę nerwy... - Gdybał, idąc przed siebie, by dojść gdziekolwiek, niech go nogi niosą.

Sytuacja, w jakiej znalazł się młody Hyuuga, z każdą minutą była coraz bardziej problematyczna. Niesiony już resztą sił w obolałych nogach, przemierzał tą pustą krainę, szukając czegokolwiek, co pozwoliłoby mu, choć na chwilę się ogrzać. Ciepła potrzebował tak, jak spragniony człowiek wody. W obecnej chwili, dla niej był w stanie zrobić całkowicie wszystko. Nawet posunąłby się do czegoś, co mogłoby na zawsze przekreślić jego obecność na tych kartach historii. Nie mogąc mieć jednak wszystkiego, przez dłuższy czas obserwował wzrokiem każdy szczegół przed nim, nie zwalniając kroku, ani na moment. Nawet ból nie był w stanie go powstrzymać. Nie wiadomo jakie siły go popędzały do przodu, jednak musiały być na tyle potężne, że żadne przeciwdziałania nie miały prawa się wtrącić. Ciało siłą brnęło, lecz umysł coraz to bardziej szwankował. Gdy Rain przystanął na szczycie wzniesienia, swoimi ślepiami dostrzegając dwa czołowe punkty po lewej i prawej stronie, przez dłuższy czas rozmyślał. Nie mógł być pewny, czy domostwa rzeczywiście istnieją. Zimno doprowadziło do takiego stanu, że wszelki obraz po prostu mu się rozmywał. Już nie był w stanie trzeźwo myśleć. Mimo wszystko potrzebował ciepła, a znaleźć go mógł tylko w jakiś określonych schronach. Siłą wytężając wzrok, Rain próbował dostrzec cokolwiek, co mogłoby go utwierdzić w tym, że w te chaty rzeczywiście są prawdziwe. Jakieś światło, dym z komina, czy wszystkie inne. Niestety jednak nic pomagało. Chłopak musiał się zatem mocno zastanowić na ewentualnym rozwiązaniem. Wybór lasu mógł być po części tylko dobrym rozwiązaniem, bo istniała kilkunastoprocentowa szansa, że dojdzie do jakiejś opuszczonej jamy, gdzie mógłby machnąć na szybkiego jakieś ognisko, ogrzewając się w nim i ewentualnie ruszając na jakieś polowanko. Tutaj jednak było z góry pół na pół, więc ostatecznie raczej wybrał chęć sprawdzenia domostw. Jeśli jego przypuszczenia okażą się prawdziwe, to w chatach będzie mógł zrobić sobie jakiś ewentualny schron, a i może przy ścianach budynków przyczai jakiś paliki na stworzenie ciepełka. Postanowił nie czekać zbyt długo, tylko od razu ruszył w kierunku chat, oczekując na jakiś cud.
- Ten ból... Jest coraz bardziej nie do zniesienia... Istne piekło... - Mruczał pod nosem, przez cały łeb mając skierowany na okolice przed nim.