Rain westchnął głęboko, zastanawiając się na tym, w jaki sposób może przekonać kobietę do swoich racji. Tracąc niepotrzebnie czas, niespodziewanie uświadomił sobie, że pomieszczenie coraz to bardziej zaczyna wypełniać się świeżym powietrzem. Może zatem nie będzie musiał bezpośrednio interweniować. Skoro w pomieszczeniu można było jako tako oddychać, to może zdoła jakoś stworzyć nieznajomej inną drogę ucieczki. Wcześniej usłyszał, że drzwi w jakiś sposób się zacięły, więc wykonując oględziny od wewnątrz, zdoła jakoś je przepchać. Być może durny pomysł, ale w chwili obecnej młodzieniec chwytał się wszystkiego, co mogłoby tutaj pomóc. Mając zatem już jako takowy plan, swój wzrok ponownie skierował na kobietę, mówiąc do niej wprost.
- W porządku. W takim razie podejdź z nią bliżej okna, by mogła mocniej zaczerpnąć świeżego powietrza. W chwili obecnej potrzebuje, jak najwięcej tlenu, a skoro pomieszczenie już praktycznie wywietrzało, to najpewniej nic się nie stanie, jeśli na moment obierzemy taką taktykę... - Odparł, wskazując dłonią okno kobiecie, jednocześnie później kierując się w stronę drzwi. Nie wiedział za bardzo, co mogło je zblokować, dlatego wykonywał ogóle oględziny, naciskając co rusz klamkę i zastanawiając się nad czymś.

Wieść, że dziewczynka zaczynała wracać do normalności, w pewnym stopniu ucieszyła młodzieńca. Teraz i z jeszcze większą determinacją chciał pomóc tej dwójce wydostać się na zewnątrz. I tak, po ogólnych oględzinach drzwi, Raina zaciekawiła dziwna żyłka, która plotła się, aż do niecodziennego kółka na ścianie. Nie do końca wiedział, co taki mechanizm miał robić, jednak w sumie mało go to obchodziło. Bardziej interesował się tym, jak ma, w chwili obecnej ogarnąć tak przerdzewiały zamek. Z racji tego, że nie mógł ani wyjąć, ani przekręcić klucza, postanowił na razie zostawić ten problem. Swój wzrok skierował bardziej na samą konstrukcję. W jego mniemaniu, skoro osprzęt był już tak bardzo stary, to może zamiast bawić w otwieranie małym przedmiotem, spróbuje jakoś inaczej wykombinować. Na chwilę się odsunął od samych drzwi, grzebiąc ręką w torbie i wyjmując ponownie z niej jednego kunai'a. Najpewniej tego samego, który posłużył mu do rozbicia szyby w oknie. Skoro tam sobie poradził bez zarzutu, to i z tym zamkiem nie powinno być problemu. Chłopak ścisnął rękojeść przedmiotu, zbliżając się do przerdzewiałego osprzętu i uderzając w niego tyłem broni do czasu, aż w końcu zaskoczy jakiś efekt.

Przez całą zaistniałą sytuację, Rain kompletnie zapomniał o odrętwieniu ciała i wraz z kolejnym wykonanym uderzeniem, coraz to mocniej ranił swoją rękę. Mimo wszystko nie mógł zaprzestać. Głównie przez to, że dziewczynka, choć w małym stopniu wyleczona, wciąż miała jakieś problemy zdrowotne. Przez tą sytuację musiał jakoś obie wydostać na zewnątrz. I gdy tak uderzał w ten zamek, wykonując w końcu piąty cios, niespodziewanie konstrukcja zaczęła pękać. Wiedział to, bo usłyszał znajomy dźwięk chrupotania i widok wypadającej wysuwnicy, jeszcze bardziej to potwierdzał. Mając już pewność, że teraz będzie mógł bez problemu wyprowadzić obie na parter, czym prędzej skierował wzrok na nieznajomą, mówiąc do wprost.
- Chyba udało mi się otworzyć te przeklęte drzwi! Weź małą na ręce i się przygotuj. Gdy tylko je otworzę, czym prędzej przebiegnij przed siebie, kierując się na sam parter. Znajdziesz tam ognisko, przy którym możecie sobie przystanąć. Dym wydaje się osadzać tylko na tym piętrze, więc mała nie będzie miała problemu, by móc dojść na dole do pełni sprawności... Nie zapomnij tylko o zakryciu rękawem nosa! Ona też nie może tego wdychać... Przygotujcie się... Ja będę tuż za wami. - Odparł, chwytając klamkę i wraz z potwierdzającym zrozumienie słów, gestem kobiety, natychmiast pociągnął ją do siebie, tym samym otwierając drzwi na oścież i dając opiekunce sposobność ucieczki.

Chłopak westchnął, gdy widział, jak dziewczyna znowu buja w obłokach. Kompletnie nie mógł zrozumieć jej sposobu postrzegania rzeczywistości. To zdecydowanie było kłopotem, choć na pewno nie aż takim, jak uciekający czas. W końcu jednak kobieta wydała się ogarnąć sytuację, bo wykonała polecenie młodzieńca i skierowała się na parter. Rain pobiegł dokładnie za nią, zostawiając otwarte pomieszczenie, i opuszczając tą zadymioną strefę. Przez całą drogę po schodach, lewą rękę miał przy nosie, chcąc rękawem zablokować dymowi dostęp do jego płuc. Jakoś wybrnął, zbliżając się do ogniska, przy którym już obie wydały się zatrzymać.
-*Ognisko wydaje się słabnąć... Dorzucę jeszcze trochę drewna...* - Stwierdził, widząc, jak palenisko z każdą sekundą coraz to bardziej się wypala. By chcąc zatem zaradzić coś na ten problem, szybko postanowił przetrzepać dolne pomieszczenie, zgarniając kilka połamanych desek i dorzucając je do ognia. Gdy już wykonał tą czynność, przysiadł się do nieznajomej, obserwując dokładnie całą jej osobę i uśmiechając się lekko. Wygląda na to, że chwilowo problemy przeminęły, więc można było w końcu się zrelaksować.
Przynajmniej tylko chłopak miał w planach takową czynność. Ręce i nogi trzymał blisko ognia, chcąc pozbyć się nadmiaru odrętwienia, jednocześnie obserwując od czasu do czasu nieznajomą. Trochę zastanawiało go, dlaczego obie przebywały w takim miejscu, jednak jakoś nie miał serca pytać.

Nie wiadomo, czy Rain postąpił słusznie, nie zaczynając pierwszy rozmowy, jednak nie mógł już tego zmienić. Wzrok miał przez większość czasu skierowany w unoszący się ogień, a gdy nieznajoma poczęła tworzyć monolog, chłopak czym prędzej odwrócił się w jej kierunku. Wysłuchał całej tej historii, nie mogąc w pewnym momencie uwierzyć w jedną rzecz. A konkretnie w obecność jakichkolwiek osób na tym pustkowiu. Jego wędrówka była wprawdzie krótka, jednak ani zwierzyny, ani niczego. Choć może było to w sumie pół na pół, bo jednak młody Hyuuga zwiedził tylko jeden dom, a pewnie w okolicy jest jeszcze kilka. To, że tutaj była pustka, nie znaczy, że w innych jakieś podejrzane typki się nie ukrywają.
- Kraj Błyskawicy, ha...? Chętnie powiedziałbym Ci, ile jeszcze miałybyście stąd drogi, ale sam dostatecznie nie wiem, gdzie trafiłem. Moim celem była wioska w Kraju Wody - Kiri Gakure, ale przez to, że płynąłem większość czasu wpław, w pewnym momencie przerzuciłem się na dryfowanie na pojedynczej kłodzie, najpewniej musiałem zboczyć z kursu... - Odparł, na krótką chwilę kierując swój wzrok na unoszący się płomień i po kilku sekundach kontynuując. - Mogłabyś mi powiedzieć trochę więcej o tych szubrawcach...? Ilu ich było...? Jak wyglądali...? Może jakiś cel ich napaści...? W ogóle czego mogli szukać w tak pustym domu...? - Rozmyślał, ponownie kierując swój wzrok na dziewczę. Można by rzec, że oboje byli rozbitkami, więc co nieco rozumiał jej sytuację.

- Z pewnością jesteś dobrą osóbką... - Rzekł niespodziewanie, zareagowawszy na ostatnie słowa kobiety. Fakt, że powiedziała je w tak bardzo niesamowity sposób, Rain wydawał się być zadowolony. Nie czując nigdy ciepła rodziny, nie mając do czynienia w ogóle z tak idealnie dostrzegalną troską, w pewnym stopniu odczuwał euforię. -... Nie musisz się obawiać. Nie mam chwilowo zamiaru ładować się w kłopoty... - Kontynuował, najpewniej uspokajając troszeczkę nieznajomą i uśmiechając się lekko. -... Masz rację... Na razie priorytetem będzie wydostanie się z tej wyspy. Tylko jak...? - Rozmyślał, w pewnym momencie odwracając wzrok w stronę płomieni i przypominając sobie o pewnej rzeczy. -... Coś wspominałaś o jakieś szalupie, którą dostałaś się do tego miejsca... Możesz mi powiedzieć, gdzie dokładnie ją pozostawiłaś...? Może jak będzie sprawna, to przynajmniej waszej dwójce uda się wypłynąć... - Rzekł, nie mając na razie jako takowego planu. On łodzi nie posiadał, bo trafił tutaj na kłodzie, niesiony przez taflę wody. Na ponownie płynięcie wpław nie było nawet mowy, ponieważ przez odrętwienia, mógłby w pewnym momencie stracić panowanie nad ciałem i wpaść do morza, co z pewnością nie skończyłoby się dobrze... Tak rozmyślał, jednocześnie oczekując odzewu nieznajomej.

Chłopak wysłuchał dokładnie odpowiedzi dziewczyny, obserwując jej każdy ruch. Trochę go zastanawiało, dlaczego przyłożyła sobie palca do kącika ust, jednak chyba się domyślał. Ten gest musiał po prostu oznaczać rozmyślenia, czy coś w tym stylu. Z góry stwierdził, że nie będzie wnikał, bo jednak nie ma w sumie czasu, by pytać o takie pierdółki. Gdy nieznajoma skończyła mówić, Rain powstał, przez chwilę obserwując gasnący płomień i odzywając się po kilku sekundach.
- Jeśli tam ją pozostawiłaś, to najpewniej dalej się tam znajduje... Mało prawdopodobne, by ktoś nachodził tamte rejony... Przynajmniej, jak ja mnie tam zniosło, to nikogo nie było... - Rzekł, rozmyślając przez chwilę nad czymś i kontynuując. - Ogień się wypala, a siedzenie w tym miejscu raczej nie będzie dobre... Brakuje pożywienia, a najpewniej do Kraju Błyskawicy jeszcze długa droga... Weź małą na ręce i powstań. Odeskortuje was na ten brzeg i pomogę wam się wydostać z tej wyspy. Na wasze szczęście jestem w stanie poruszać się po wodzie, więc o wiele łatwiej będzie wam pomóc... - Rzekł, w pewnym momencie uświadamiając sobie, jak bardzo akademia pomogła mu się rozwinąć. Nie wiedział, jak daleko mają one do swojego Kraju, jednak nie mógł tam wrócić, nie upewniwszy się, czy ta dwójka dotarła do swojego domu bezpiecznie.

Chłopak przez chwilę rozmyślał, ewidentnie będąc lekko zaskoczonym słowami kobiety. Nie wiedział, co ma jej odpowiedzieć, jednak ostatecznie stwierdził, że najpewniej się zgodzi. I tak planował przez jakiś czas podążać za tą dwójką, nawet jeśli nie dostałby zaproszenia do ich szalupy. Swój wzrok kierując na nieznajomą, w końcu zdecydował się odpowiedzieć na jej wcześniejsze słowa.
- Skoro tak stawiasz sprawę... Chyba nie będę protestował... - Odparł, obserwując, jak dziewczyna ubiera swój zimowy strój. Trochę go ta sytuacja zmieszała, ponieważ wiedział, że jeszcze nie doszedł do pełni sprawności, a znów zmuszony będzie udać się na zewnątrz. Nie mając zbyt ciepłego ekwipunku, najpewniej będzie musiał po prostu to przetrzymać, a ewentualnym kurowaniem zajmie się, gdy już dotrą do domu. - No to wyruszamy... - Rzekł w pewnej chwili, kierując się w stronę wyjścia i najpewniej wychodząc z nieznajomą na tą przeklętą chłodnicę.

Przygoda na wyspie musiała, z pewnością czegoś chłopaka nauczyć, bo teraz kompletnie inaczej będzie reagował na niespodziewane zmiany temperatur. Odrobina słońca i już młodzieniec odczuwał znaczną ulgę. W takim stanie mknął obok nieznajomej, w końcu docierając na brzeg. Z uwagą przyglądał się, jak ta przygotowuje szalupę, którą pomógł jej wgramolić do wody, jednocześnie zasiadając na wolnym miejscu. Tratewka nie posiadała raczej wioseł, więc na obecny czas, wszyscy obecni mogli liczyć tylko na łaskawość natury. To od jej kaprysu będzie teraz zależeć, czy w ogóle będą w stanie dostrzec do wioski Kiri Gakure. No, ale nie ma tego złego, co by się dobrze nie skończyło, prawda. Tak przynajmniej uważał, przez krótki czas obserwując białymi ślepiami małą dziewczynkę. Od razu stwierdził, że dziecko jest trochę nieufne, więc nawet nie będzie próbował rozmawiać. Przynajmniej nie z nią, bo starsza po raz kolejny go zaskoczyła. Zmieszany lekko, zdjął z siebie kaptur, ukazując nieznajomej swoją młodzieńczą twarz, przyozdobioną niebieskimi włosami i idealnie wyróżniającymi się ślepiami, których nie sposób było pominąć. Jej gest bardzo mu się podobał, jednak nie mógł przyjąć od niej ubrania. Miał świadomość, że jeśli to zrobi, to znowu ona będzie bez ochrony, a do tego wolał nie doprowadzić.
- Dziękuje za ten miły gest, jednak ognisko już mnie wystarczająco rozgrzało... Zatrzymaj je proszę dla siebie, lub dla Tej małej... - Odparł, skupiając się następnie na pytanie dziewczyny, na które odpowiedział, tym samym kontynuując zaczętą wypowiedź. - Nazywam się Hyuuga Rain... - Dodał, wymuszając na swojej twarzy jako takowy uśmiech.

Chłopak spojrzał na ubranie, które dziewczyna przy nim ułożyła, robiąc lekko smutnawą minę. Nie miał jakoś serca zabierać jej ekwipunku, jednak po tym, co zrobiła później, raczej przyjął darowiznę. W chwili, gdy nieznajoma sięgnęła po ukryte wiosła i zaczęła nimi wymachiwać, jak prawdziwa wojowniczka, Rain przełykając ślinę, chwycił za ciepły materiał, który założył sobie na dłonie i głowę. Gorąco bijące od rękawic i czapki było tak bardzo nie do opisania, że, aż młodzieniec prawie odpłynął...
-... Arigato... - Wydukał, uśmiechając się lekko nieznajomej i wyczekując chwili, aż szalupa znajdzie się w odpowiednim miejscu. I musiał przyznać, że podróż trwała zanadto krótko, co w głównej wierze było zasługą dziewczyny. Gdy tylko zbliżali się powoli do piaskowej ziemi, Rain wyskoczył z szalupy, pomagając kobiecie wciągnąć na brzeg tą łódkę, jednocześnie swój wzrok kierując później na okolicę. Tą część ziemi zaczynał powoli poznawać, więc nie było jakichkolwiek przeciwwskazań w zorientowaniu się w terenie.
-*Zatem dotarliśmy...* - Rzekł sobie pewnie, idąc z dziewczynami w kierunku głównej wioski ich Kraju.