Wychodziło na to że Mugen miał całkiem ciekawe dzieciństwo, oraz siostrzyczki. Było to całkiem ciekawe, ale dalszą cześć jego słów przerwał ktoś kto stał za nimi. Ellej obrócił się i dokładnie zmierzył go wzrokiem. Przedstawił się jako ich sensei i ogłosił że zamiast normalnych lekcji idą z nim na misję. Czyli był to dość niekonwencjonalny sposób nauczania troszeczkę zagrażający życiu, no ale w sumie to kiedy człowiek się najszybciej rozwija? Kiedy coś chce mu urwać głowę oczywiście. Ellej pomyślał że dobrze by było gdyby najpierw nauczono ich skupiania chakry. Samemu nie udało mu się tego dokonać i szczerze liczył na jakieś wskazówki. Nie wtrącił się jednak bo kolega z dredami przypadł mu do gustu. Trafili na fajnego senseia, z którym raczej nie będą się nudzić. - [b]Nazywam się Ellej Aka. Pochodzę z kraju gorących źródeł.[b] - Powiedział chłopak ruszając za Mojim. W sumie to nie wiedział, które jest jego imieniem, a które nazwiskiem więc stwierdził że będzie go nazywał tym słowem, które się łatwiej wymawia.

Teu zatrzymał się i obejrzał na Mugena, gdy ten zadawał swoje "istotne" pytanie. Mężczyzna nie zareagował na nie jakoś negatywnie, ze zniesmaczeniem bądź czym podobnym, lecz całkiem spokojnie, ledwo jednak powstrzymując śmiech, odpowiedział.
- Dziewczyna ma ok. 13 lat. Taka odpowiedź chyba Ci wystarczy?
Po tym zwrócił się w pierwotnym kierunku, tym razem już zaśmiawszy się bez ogródek i ruszył spokojnym krokiem przed siebie, zapraszającym machnięciem ręki motywując was do wymarszu.

- Trzynaście... ehhhh. No dobra, czyli jest nas trzech i jakiś balast w drodze. Swoją drogą, ciekawe miecze Sensei. Ja tam nigdy w uprawie roślin nie robiłem, ale grywam na flecie. Jak się uda jakiś skołować to umilę drogę. Tak w temacie bicia się to pewnie jakiś tam super ninja zdolności nie mam, ale jestem silniejszy od takiego przeciętnego człeka.
Tiaaa Mugen nie bardzo miał o czym pogadać, bo nie sądził aby sztuka dowodzenia, śpiewania, tańca, znajomość ekonomi, umiejętność zarządzania krajem i inne takie tam mogły okazać się wybitnie w tej sytuacji pomocne. Zresztą pewnie tak czy siak niedługo ich tam nauczą a nowy szefu w paczce w dość oczywisty sposób prezentował swoje zainteresowania. Prawdopodobnie umiał też coś ponad młóceniem powietrza dwoma kawałkami żelaza, ale jak nie powiedział to nie. Po skończeniu wypowiedzi czarnoskóry zaczął sobie iść, więc nie pozostało nic innego jak ruszyć jego śladem. Tak sobie spacerując i wpatrując się w plecy senseia mężczyzna pomyślał, że właściwie fajny ten fryz i zaczął zastanawiać się, jak, by to pasowało na jego własnej głowie.

Widząc jak energiczny i pełen życia jest Sensei tej drużyny Mugen aż potknął się o kurz na drodze. Pewnie nie było to niczym wyjątkowym dla przeciętnej osoby, kiedy ignoruje się jej pytania i zaczepki jednak zdecydowanie stanowiło nowość dla szlachetnego syna władcy kraju gorących źródeł. Jakoś tak mu się dotychczas w życiu dobrze układało. Nigdy nie miał tej przyjemności aby zaznać tego ciekawego uczucia jakim jest bycie olanym. Możliwe, że było tak przez jego pozycję lub wrodzony talent mówczy? Tak czy siak, maszerowali ku wielkiej, epickiej przygodzie pełnej niebezpieczeństw i fascynujących odkryć. Oczywiście mogło okazać się, że cel wyprawy będzie podobnie wybitny jak droga pod ich stopami a stanowić go będzie zaniesienie jakiegoś kawałka papieru, o którym tak czy siak nikt nic nie wie od jednego leniwego grubasa do innego. Ciekawa sprawa za jakie to rzeczy można zgarnąć masę gotówki. Mugen z własnego doświadczenia znał sytuacje, w których możni wynajmowali do takich drobnostek specjalistów tłumacząc się później, że wiadomość była najwyższej wagi i musiała być doskonale chroniona. Tak się niestety dla nich składało, że daimyō nie dawał z siebie robić głupca. Dobrze zabezpieczona wiadomość to zawsze taka, o której wiedzą tylko zaufani a jej ochrona ogranicza się tylko do minimum. Oczywiście jacyś ludzie muszą tego pilnować aby nie stracono listu przez jakiś przypadkowy atak bandytów, ale państwowa gotówka, która wedle opowieści została wydana na elitarnych ninja tak naprawdę znikała w kieszeniach kombinatorów. Zaskakujące jak zachłanni potrafią być bogacze.
Rozmyślając o tym mężczyzna przemierzał dystans i fakt było to całkiem zajmujące, ale w żaden sposób nie ukrywało tej dziwnej atmosfery. Wiało nudą i było sucho jak na pustyni, więc jak przystało na osobę z wysokimi standardami podróżowania Mugen zaczął rozglądać się za jakimś sklepikiem. Gospoda chyba też, by się nadała, bo głównie chodziło mu o jakieś picie i coś do przekąszenia w drodze, choć nie pogardził, by możliwością kupienia sobie paczki fajek. Nie wypadało przecież dążącemu do wieczności możnemu, który kiedyś zostanie wielkim ninją cały czas starać się o cudzesy. Mimo wszystko z powodu niedostrzeżenia takowego przybytku postanowił skorzystać z uprzejmości znajomka i poprosić.
- Ej Ellej zapalimy? Nieco nudnawo jest to będzie przynajmniej trochę czasu zabite. Przy okazji masz jakąś fajną historyjkę z podróży albo zasłyszaną legendę którą mógłbyś się podzielić? Lubię tak czasem posłuchać o cudzych przygodach.
Pomysł z jakimiś opowiastkami przyszedł mu do głowy właściwe w trakcie wypowiedzi. Zawsze to jakaś metoda na zabicie czasu i to nawet całkiem dobra a przy okazji można się czegoś więcej dowiedzieć o sobie. Kto wie, może nawet Sensei się zaangażuje?

Nadszedł ten dzień, dzień zapisania się do akademii i szkolenie na shinobiego. W sumie, to nie było to jakoś mega interesujące, ale skoro dziadek powiedział, że mam talent, to czemu nie zostać największym shinobim świata? O ile będzie mi się chciało oczywiście. Wstałem więc z łóżka i szybko się ubrałem, myjąc przed wyjście twarz i zęby, aby nie śmierdziało mi z buzi. Zaraz po tym pożegnałem się z mamą, która dała mi potrzebne się pozwolenie i udałem się w stronę budynku akademii. Po drodze mijałem kilka sklepów, między innymi mój ulubiony - mięsny. Uwielbiam kabanosy, kiełbasy czy szynki, to jest to, co uwielbiam najbardziej, ser żółty też jest ok, twaróg czy cebulka, ale bez mięska to się żyć nie da. Widziałem też bar z ramenem, który często odwiedzam z dziadkiem i ojcem, tylko mama każe mi tam za często nie bywać, bo woli, aby zjadł domowe jedzenie, niż robione w jakimś barze. Po jakimś czasie w końcu dotarłem do odpowiedniego budynku i spokojnym oraz pewnym krokiem przekroczyłem jego próg. Podszedłem do jakiejś lady, gdzie stał wyższy jakiś shinobi, po czym powiedziałem:
- Dzień dobry,  nazywam się Ichiro i chciałbym się zapisać do akademii. Mam pozwolenie od rodziców. Mówiąc to miałem nadzieję, że nie będzie żadnych problemów z tym, aby zacząć naukę w szkole, bo naprawdę, po raz pierwszy w życiu, na czymś mi choć trochę zależało. Zobaczymy, co z tego wyjdzie i czy nie uznają, że jestem za młody na to, by zostać shinobim...

Shōji zatrzasnęły się z cichym stuknięciem, gdy białowłosa istota wybiegła z pokoju. Na moment zatrzymała się w korytarzu, jak gdyby zdezorientowana, ale już po chwili skierowała kroki do kuchni niewielkiego, dwupiętrowego domu znajdującego się w pobliżu głównej siedziby Yamanaka.
Pochylona nad blatem, stukała w wypełnioną wodą szklankę, chlapiąc przy okazji wszędzie wokół. Denerwowała się; blade usta zacisnęła w wąską kreskę, a paznokciami uparcie powiększała niewielką dotąd dziurkę w czarnej zakolanówce. Gdyby ktoś był wówczas przy niej, mógłby usłyszeć ciche słowa, które wypowiadała sama do siebie. Nikogo jednak tam nie było.
    Oczy dziewczynki zwęziły się nieprzyjemnie, kiedy panującą ciszę przerwało przeraźliwe skrzypienie zwiastujące powrót drugiego domownika. Puściła szklankę, zaciskając dłonie w piąstki i, nie zwracając uwagi na rozchlapaną wodę, podążyła w kierunku dźwięku. Stał tam. Yamanaka Heihachiro, jej ojciec we własnej osobie.
– Cześć, tato – powiedziała, nadzwyczaj realistycznie oddając radosny ton.
– Cześć – odparł, zdejmując buty i odwieszając lekko wilgotny płaszcz na haczyk. Padało, pomyślała.
    Zapadła ciężka cisza, z rodzaju tych, które tym trudniej jest przełamać, im dłużej trwają. Dziewczynka nie potrafiła rozmawiać ze swoim ojcem, nawet wówczas, gdy bardzo jej zależało.
– Chciałabym wstąpić do Akademii – odezwała się w końcu, dużo bardziej niepewnie niż by chciała.
– Nie ma mowy, Isu. Rozmawiałem już z tobą o tym. Skończysz jak matka.
– To było w zeszłym roku i… powiedziałeś wtedy, że mam przyjść kiedy będę mieć dwanaście lat. Mam dwanaście lat. Nie jestem już dzieckiem, tato.
    Spojrzał na nią lodowato, ale dzielnie to zniosła, nie dając po sobie poznać rosnącego wewnątrz gniewu. Nie mogła wybuchnąć, nie teraz, kiedy miała wreszcie okazję wyrwać się z domu, ba! Z Konohagakure, z całego Kraju Ognia.
– Nic się nie zmieniłaś. Myślałem, że zrozumiesz, kiedy dorośniesz, ale się myliłem. Nigdy nie zostaniesz ninja, znajdź sobie inne zajęcie. Jest tyle zawodów na świecie, a ty jesteś mądrą dziewczynką. Shinobi zostają tylko skończone głupki, które nie potrafią nic poza zabijaniem. Moja córka nie zostanie bezmyślnym mordercą, nie chcesz zostać mordercą, prawda?
    Nienawidziła tego tonu, bardziej pasującemu fanatycznemu Jashiniście wygłaszającemu podstawowe prawdy wiary, niż komuś, kto chciał przekonać ją do zmiany zdania. Używał wyłącznie twierdzeń, jak gdyby uważając, że jest ogromnym autorytetem. Zacisnęła pięści jeszcze mocniej, wbijając paznokcie w skórę. Do niebieskich oczu napłynęły łzy wściekłości, łzy, których nie chciała mu pokazać. Nie zinterpretowałby ich poprawnie.

***

        Potężny gmach Akademii z perspektywy niewysokiej dziewczynki wydawał się jeszcze bardziej imponujący niż w rzeczywistości. Isu poprawiła przewieszoną przez ramię torbę, w której znajdowały się dwa komplety ubrań, kilka ryżowych kulek, zabrane z domu pieniądze i inne, niezbędne do życia przedmioty. Spakowała się w zaledwie piętnaście minut, jeszcze tego samego wieczora, kiedy po raz kolejny usłyszała od ojca słowa odmowy. Najzwyczajniej w świecie wyszła, nie siląc się na zamknięcie drzwi od własnego pokoju, którego stan najlepiej oddawał jej uczucia. Wiedziała, że ojciec domyśli się, co postanowiła zrobić, miała jednak nadzieję, że nie zacznie jej szukać. W Akademii musiała być przecież bezpieczna.
        Bez wahania przeszła pod znakiem Zjednoczonych Sił Shinobi, zatrzymując się dopiero w sali, której centrum stanowił stół. Kilkanaście osób, w większości w podobnym jej wieku, wypełniało właśnie zgłoszenia, aby po chwili wrzucić je do stojącej nieopodal urny. Albinoska poszła w ich ślady, wypełniając niezbyt obfity w szczegóły dokument.

Spoiler:

Imię: Isu
Nazwisko: Yamanaka
Wiek: 12 lat
Miejsce urodzenia: Konohagakure no Sato
Przynależność do wioski: Konohagakure no Sato

Oprae maszerował raźno już od dłuższego czasu. W ostatnich godzinach odmawiał sobie postoju, gdyż uznał, że szkoda jego drogocennego czasu, podczas gdy cel wędrówki był tak blisko. W oddali majaczył już zarys kompleksu budynków znanego jako "Akademia Zjednoczonych Krain Shinobi".
-Wkońcu mi się udało... Powiedział do siebie, przystając na moment żeby przyjrzeć się widokowi, który się przed nim wyłonił.
Po chwili podjął marsz, zmuszając swoje ciało do przyśpieszenia kroku. Po kilku minutach dotarł do budynku. Odnalazł wzrokiem tabliczkę z napisem "Rekrutacja" i sięgnął po formularz.

Imię: Oprae
Nazwisko: Irna
Wiek: 25
Miejsce urodzenia: Kirigakure no Sato
Przynależność do wioski: Kirigakure no Sato

Wypełniony formularz wrzuciłem do skrzynki i usiadłem na stojącym pod ścianą krzesłem. Wkońcu chwila na złapanie oddechu po męczącej wyprawie...

Fikuśny biały cylinder i śnieżno biały płaszcz z fioletową wyszywką w środku. Tak oczojebnego shinobi świat nie widział nigdy! Nie wspominając o fioletowych włosach czy różowej parasolce, która tańczyła w jego dłoni... No tak, czy nie mówiłem "nie wspominajmy?". Śpieszmy się powoli, takie słowa zabrzmiały w jego głowie, kiedy usiadł w niezwykle starej, acz eleganckiej kawiarni. Kraj Herbaty nie bez przyczyny ma taką nazwę, napar ten jest zaiste niebywałym przysmakiem dla kubków smakowych. A zatem... Biały pion ruszył na "D4". Wściekle zielone oczy zaiskrzyły się od chwilowej fascynacji. Język mimowolnie oblizał wargi po ostatnim cudownym łyku. Ciekawość, czy ten świat będzie jego kolejnym placem zabaw? Oby.

Witaj Monsieur!
Wchodząc do akademii ukłonił się nisko, ściągając cylinder i wykonując zamaczysty, wręcz teatralny gest ręką. Na ustach jego brzmiał uśmiech, lecz czy był to uśmiech satysfakcji, ironii czy zupełnie czego innego? Cieżko rzec. Pióro w dłoń moi mili.


Imię: Mephisto
Nazwisko: Pheles
Wiek: 20
Miejsce urodzenia: Kumo
Przynależność do wioski: Kumo

Z elegancją i gracją oddał wypełnioną kartę. Ponownie ciekawość, jaki będzie ten świat? Czy w końcu otrzyma to czego jego dusza tak pragnie? Oczy rozszerzyły się mimowolnie. Ekscytacja... Tak dawno upragniona.

Przechodzący akurat mężczyzna po drodze zahaczył odebrać nowe zgłoszenia do akademii.
-To panowie się przed chwilą zapisali? - zapytał dwójkę mężczyzn trzymając w reku zgłoszenia.
-Na pewno zostaliście przyjęci. - zapewnił ich i po chwili dodał -Pójdę się tym zająć tymczasem możecie udać się do akademika, niedługo zostaną Wam przydzielona pokoje. Klucze odbierzecie w recepcji.
Już odchodził, kiedy przypomniało mu się, że nie powiedział najważniejszego.
-Terminy zajęć będą wywieszone na tablicy ogłoszeń przed salami lekcyjnymi. Może się jeszcze spotkamy. - ukłonił się i poszedł w swoją stronę.

Przyjęta do akademii. Przewidywany termin zajęć pojawi się tu. Do tego czasu można udać się na zakupy lub zakwaterować się w akademiku. Klucze do odebrania znajdują się w recepcji.