Sainō po zrobieniu wstępnych oględzin przedmiotów w zasięgu swojego wzroku stwierdził, że wszystkie te deski, które sięgnął swym wzrokiem mogą nie być wystarczającą bronią dla przetrzymywanych zakładników. Chłopak po ostatecznej analizie westchnął nieznacznie, po czym spojrzał w kierunku Nobuo i reszty więźniów (lecz głównie w kierunku Nobuo) przez swoje prawe ramię.
- Radzę wam odsunąć się na minimum dwa metry wgłąb celi... Nie chcę by ktokolwiek z was stał tuż przy mnie, gdy będę posyłać w diabły tą kratę. Gdy to zrobię, nie wychodźcie stąd i nie mieszajcie się, nim wam na to nie pozwolę, jasne? - wytłumaczył współwięźniom swoje oczekiwania względem nich, po czym spojrzawszy przed siebie w kierunku kraty z pali drewna, dodał, pytając o jeszcze jedną rzecz - Czy prócz tej celi znajdują się tu gdzieś jeszcze inne?
Pytanie miało niemalże aspekt retoryczny, co Sainō dodatkowo zaznaczył swoją postawą, w której nie zwlekając zaczął składać gesty Tygrysa, Węża i Smoka, gdy współwięźniowie powinni się już wycofywać wgłąb jaskini. Jeśli nawet współwięźniowie nie zwrócą uwagi wartownika i reszty jego towarzyszy gdzieś w dalszych, bądź sąsiednich częściach jaskini, to z całą pewnością zrobi to technika, którą chłopak właśnie wyzwalał. Po złożeniu ostatniego gestu Sainō stanął w lekkim rozkroku z nieznacznie ugiętymi nogami w kolanach, z dłońmi zaciśniętymi w pięści i przedramionami uniesionymi ku górze, z ust chłopca zaś wydoby6wało się swoiste i ledwo słyszalne dla współwięźniów stękanie, będące niczym innym, jak swoistym instynktownym skarżeniem się ciała na trud w wyzwoleniu techniki. Widać było, że technika będzie kosztować dość sporo wysiłku i że nie jest to zwyczajna tudzież prosta technika studenta akademii, oj nie... Współwięźniowie mogli odczuć, iż od strony chłopca nagle zaczęło promieniować dość spore ciepło, które zaczęło rozgrzewać powietrze wokół niego do stopnia, w którym to było widoczne gołym okiem. Żar dla współwięźniów był wyraźnie odczuwalny z odległości ok 1,5 metra, co mogło dać wyraźnie do zrozumienia, co Sainō miał na myśli mówiąc, by Ci odsunęli się wgłąb celi jak tylko mogli. Nim więźniowie zdążyli się przyjrzeć, lub w jakikolwiek głębszy sposób przetworzyć w myślach to, co się działo, włosy chłopca od coraz większej ilości ciepła zaczęły mimowolnie falować i unosić się ku górze, by zaraz po tym, jakby ciało Sainō było dotychczas szczelnie zamkniętym, rozgrzanym piecem hutniczym, które właśnie zostało otwarte - Chłopak nagle wyprostował swoją sylwetkę, przyjmując bardziej dumną postawę, a wtenczas celę, jak i jaskinie przed nią rozświetliło światło od aury ognia, która wtenczas wybuchnęła dookoła chłopca. Aura ta utrzymała się i pokryła szczelnie ciało chłopca - nie wyglądała jak luźny zbiór spokojnie palących się płomieni, lecz wyglądała jak równomiernie rozchodzący się we wszystkie strony płomień z palnika. Ciepło, które wtenczas mogli odczuć najbliżsi współwięźniowie było teraz zdecydowanie wyraźniejsze nawet, gdy znajdowali się o te 2 metry od chłopca.
Sainō uspokoił swoje ciało czując, że panuje nad techniką.  Wiedząc, że nie ma czasu na podziwianiu swojego dzieła, chłopak wysunął ręce przed siebie tak, iż intensywna aura ognia, która pokrywała w tym również ręce Sainō, objęła swym płomieniem liny i pale stanowiące konstrukcję klatki. Po ok. 2 sekundach liony zajęły się ogniem, pale z początku zaczerniły się, by w mig rozżarzyć się, a za sprawą płomieni z lin same również w końcu stanąć w ogniu. Sainō następnie rozpostarł ramiona sięgając po0 kolei następnych wiązań od tego poziomego pala drewna, by powtórzyć z nimi całą czynność.  Cały czas chłopak zachowywał czujność na to, co zrobi wartownik ich pilnujący oraz na fakt pewnie już zaalarmowanych pozostałych bandytów. Lecz i na tę okazję Sainō miał przygotowany plan.
- Ciekawe, jak ta technika spisze się w połączeniu z tą aurą... - powiedział sobie w myślach zapalając kolejne wiązania w kracie.

Sainō zauważył, że liny i nadpalona krata zaczynały dawać w pewnym sensie obusieczny skutek uboczny - drażniący dym i swąd z palących się lin i pali drewna mogły skutecznie osłabić morale oponentów, z drugiej jednak strony pogorszyć i tak nie najlepszą kondycję współwięźniów. Widząc, że konstrukcja kraty stała się słabsza z braku kilku poziomych pali, które dopiero co obsunęły się na ziemię z powodu spalenia lin, Sainō mógłby faktycznie spróbować przecisnąć się między pionowymi i pewnie by mu się to udało, lecz nie zamierzał zbędne ryzykować.
- Co jest Panowie... - oznajmił z pewnością siebie w głosie i z szyderczym lekko uśmiechem na twarzy w stronę pogrążonych w obawie i niepewności bandytów. Widząc, że jeden z pionowych pali - ten, który został przy okazji popalony jako pierwszy przy przepalaniu lin - Sainō wymierzył w niego proste kopnięcie z całych swoich sił, tym samym łamiąc go i powalając na ziemię.
Muzyka w tle
Chłopak spokojnie przeszedł przez zdecydowanie szerszą teraz szparę w kracie i spokojnie zaczął kroczyć naprzeciw bandytom
- W lesie wydawaliście się być znacznie odważniejsi. - oznajmił, zaczynając składać serię gestów Wąż → Baran → ...

... -> Małpa → Tygrys
Takie gesty jako ostatnie dwa z czterech chłopak złożył, gdy bandyci ruszyli w jego stronę. Z uśmiechem na twarzy wypuścił w ich stronę kłębowisko gazu, które przelatując przez aurę ognia chłopca uległo samozapłonowi. W efekcie dla bandytów wyglądało to tak, jakby chłopiec wypuścił w ich stronę od razu kłąb ognia. Ogień pokrył pomieszczenie, w którym się znajdowali, jak i całą spółkę bandytów - ogień techniki powinien dać radę zapalić ich ubrania, poranić, lecz przede wszystkim zdezorientować i pogrążyć w panice. Sainō stał w ten sposób i przyglądał się rozwojowi wydarzeń z należytą czujnością i ostrożnością. Z perspektywy współwięźniów, którzy mogli widzieć tylko plecy chłopca, a przed nim kłębowisko ognia mogli nawet nie zauważyć, że technika aury Sainō wygasła równocześnie z użyciem techniki Kasumi Enbu.

Widząc natarcie mężczyzny oraz fakt, w jakiej kondycji znajdują się jego towarzysze, Sainō odchylił się ciałem w bok, unikając tym samym ostrza, które przeleciało obok jego lewego biodra i uskoczył w bok w kierunku porzuconych broni (katany i Ō-dachi). Biorąc pod uwagę gabaryty obu broni, Sainō wślizgiem zgarnął katanę, podcinając tym samym jednego z dwóch palących się ubraniami bandytów, mając przy tym cały czas na oku najbardziej sprawnego ze wszystkich łotrów.

Nie zatrzymując się choćby na chwilę, wykonując półobrót z kataną w dłoni chłopak wykonał cięcie po udzie mężczyzny, który w panice przed ogniem zrzucał z siebie swoje ubrania, po czym ruszył w kierunku jedynego zdolnego do walki bandyty. Ostatni, który kaszlał krwią i miał pokiereszowane płuca, nie stanowił już dla chłopca większego znaczenia. Priorytetem było teraz unieszkodliwienie tego, który jako jedyny był w stanie coś zdziałać w imieniu szajki. Trzymając katanę oburącz, lecz głównie w prawej ręce, Sainō zachowywał czujność na ruchy oponenta.

Genin widząc nadchodzące dźgnięcie zbił je w biegu dzierżoną kataną, po czym wykonał cięcie wzdłuż lewego boku bandyty na wysokości nieco ponad jego lewego i odsłoniętego teraz biodra.
- Straciliście zapał do walki? - krzyknął, odwracając się przy tym w stronę  wszystkich bandytów, stając ponownie nieopodal celi zwrócony siłą rzeczy do niej plecami. Spostrzegł furię w oczach jednego z bandyty, konkretnie tego, którego wcześniej Sainō powalił na ziemię, a który najwidoczniej dał sobie w końcu radę z płomieniami. Chłopaka zastanawiała jednak jedna rzecz. Uśmiechnął się ponownie szyderczo, odrzucając katanę na bok i zaczął składać ponownie gesty Wąż → Baran → ...

Sainō odskoczył w  tył przed nadchodzącym cięciem, dokańczając serię gestów.
... Małpa → Tygrys.
Wraz z ostatnim gestem chłopak wypuścił przed siebie chmurę gazu, która ponownie rozpyliła się po pomieszczeniu jaskini. Wtedy to też, palące się ciuchy jednego z bandytów dały źródło zapłonu, przez które chmura gazu w ułamku sekundy przeistoczyła się w kolejne kłębowisko ognia, które ponownie raziło bandytów. Ten, który atakował Sainō, oberwał techniką w plecy. Sainō znajdował się teraz zaledwie trzy kroki od klatki, którą wciąż miał rzecz jasna za swoimi plecami.

Wykorzystując niedyspozycję jeszcze stojącego przed nim oponenta, chłopak wymierzył mu kopnięcie w podbródek z wyskoku z zamiarem ostatecznego powalenia go na ziemię. Gdy u się to udaje, zauważył kilka skalnych odłamków, które ukruszyły się ze sklepienia jaskini. Widząc, że bandyci nie są już zdolni do dalszej walki, chłopak wziął w ręce katanę, którą odrzucił wcześniej na bok i zwrócił się do współwięźniów.
- Wyprowadźcie ich z jaskini najszybciej jak to tylko możliwe i przywiążcie do drzewa.
Gdy jeden ze współwięźniów zapytał "Ale po co?", Sainō od razu odrzekł - To bandyci, nie zbrodniarze wojenni. Za swoje czyny odpowiedzą w Kraju Żelaza bądź Kraju Ognia i to nie nam przysługuje prawo by oceniać, kto ma umrzeć a kto przeżyć.
Po swoich słowach chłopak ruszył na wszelki wypadek sprawdzić resztę zakamarków jaskini - inne jej "pomieszczenia" i korytarze w poszukiwaniu potencjalnie innych przetrzymywanych tutaj więźniów.

Sainō wybiegł z jaskini ze swoim ekwipunkiem i ciąż trzymaną w ręku kataną na zewnątrz. Po drodze, w jaskini Sainō zgarnął jedną z lin, które bandyci mieli do użytku pewno na wszelki wypadek, by związywać bardziej niesfornych zakładników. Chłopak wyszedł z założenia, że taką liną w kwestii bezpieczeństwa można związać opryszków tak, by nie zdołali uciec przed wymiarem sprawiedliwości. Sainō poprosił więc o pomoc w tym dziele współwięźniów, a raczej wolnych z powrotem ludzi. Razem z nimi związał bandytów w pozycjach siedzących plecami do siebie, w efekcie czego nie mieli możliwości swobodnego poruszania się i zmuszeni byli siedzieć tutaj do momentu, aż nie przybędą po nich samurajowie, bądź shinobi Konohy.
- Cóż... Z nimi to by było na tyle, Trzeba będzie wezwać teraz pomoc, by odpowiednie służby się nimi zajęły. - oznajmił licznym swym towarzyszom. Wtedy to uświadomił sobie, że Hokage nie przygotował go odpowiednio do komunikacji z wioską na znaczną odległość w formie przenośnego radia, bądź jastrzębia, który mógłby dostarczyć przywódcy wioski wiadomość. Chłopak w swoich przemyśleniach spojrzał na jednego z oswobodzonych mężczyzn.
- Ktoś z was rozpoznaje okolicę? - zapytał, chcąc zorientować się w ich lokalizacji.

Po chwili przyjrzenia się ledwo widocznym szczytom, Sainō stwierdził, iż w istocie mogli znajdować się na terytorium Kraju Żelaza.
- A więc Kraina Samurajów... - powiedział sam do siebie, lecz jego głos nie brzmiał zbyt optymistycznie. Wynikało to w głównej mierze z tego powodu, iż (jeśli wierząc pogłoskom) choć pomiędzy Samurajami, a Shinobi panowały na pozór pokojowe relacje, to Kraj Żelaza po wojnie pozostał dość neutralny w kwestiach politycznych, lecz co było ważniejsze, pozostał wciąż lojalny wobec swoich zasad i dogmatów odnośnie sztuki Shinobi, które można było nazwać śmiało czymś bliźniaczo podobnym do niechęci. Po chwili zastanawiania się jednak, chłopak doszedł do wniosku, że i tak nie ma większego wyjścia.
- W porządku... Udam się po pomoc. Jeśli możecie, zostańcie tutaj i przypilnujcie ich. Panie Nobuo... Podczas mojej nieobecności to Pan dowodzi. - oznajmił, nie zwlekając ani chwili dłużej wbił katanę w ziemię i ruszył w stronę widocznych na horyzoncie gór w nadziei, że szybko uda mu się odnaleźć posterunek bądź patrol samurajów.

Sainō zatrzymał się z gwałtownym hamowaniem widząc nieopodal przed sobą garnizon Samurajów. Gdy dowódca garnizonu przemówił w dość typowy jak dla samurajów sposób, chłopak z początku zrobił lekko poirytowaną minę i burknął pod nosem - Nie no, nie wiedziałem, że jestem w Kraju Żelaza... - by zaraz po tym wyprostować się i w zachowując spokój odpowiedzieć na zawołanie.
- Mam na imię Sainō - jestem geninem z Wioski Ukrytej w Liściach. Jestem tutaj poniekąd z rozkazu Szóstego Lorda Hokage Hatake Kakashi'ego z misją odnalezienia zaginionej rodziny, która podróżowała przez wasz kraj. Przy okazji udało mi się unieszkodliwić grupę bandytów, która atakowała i porywała podróżnych na waszych traktach, jak i na traktach Kraju Ognia. Zaprowadzę was do ich kryjówki, gdzie czekają związani i niezdolni do stawiania oporu.
Chłopak miał tylko nadzieję, iż samurajowie mu uwierzą i zechcą udać się za nim na polanę, na której czekają zarówno podróżni, których oswobodził jak i bandyci, których Ci na jego polecenie związali. Chłopak na znak pokojowych zamiarów, podczas swojej przemowy miał nieznacznie uniesione ręce przed sobą ku górze tak, by garnizon samurajów miał pewność, że Sainō nie jest osobą, którą w jakiś sposób stanowi dla nich zagrożenie... Zagrożenie... Tak jakby 13 letni, dopiero co upieczony genin miał jakiekolwiek szanse w starciu z całym garnizonem samurajów...

Sainō miał głęboko gdzieś to co teraz mówił do niego Samuraj mimo, iż każde jego słowo zostało zapamiętane przez chłopca. Ten w gniewie spoglądał na ludzi, których oswobodził, a którzy wyłamali się spod danych im rozporządzeń. Chłopak podszedł z zaciśniętymi pięściami do jednego z oswobodzonych więźniów, na ubraniach i rękach którego Sainō spostrzegł ślady krwi, po czym bez słowa wbił się swoją lewą pięścią w jego brzuch. Chłopak nie zdziwiłby się, jeśli ten padłby teraz na kolana pozbawiony tchu od uderzenia.
- Idiota... - skwitował, spoglądając na martwych bandytów. Owszem, byli przestępcami, lecz zdecydowanie nie takimi, którzy zasługiwali na śmierć - na sprawiedliwy osąd i karę tak, lecz nie na śmierć. Chłopak brzydził się zabijaniem, zwłaszcza takim, które było kompletnie bezpodstawne i niepotrzebne. Niechęć i obrzydzenie do tego aktu jak i ludzi, którzy się go podejmowali wzięło się w głównej mierze z przeżyć i scen, których Sainō był świadkiem będąc berbeciem - jak białoskórzy najeźdźcy na usługach Akatsuki zaatakowali ich małą wioskę, pozabijali bez choćby najmniejszego powodu osoby, które Sainō znał odkąd tylko pamiętał i przy których się wychowywał i którzy ostatecznie przyczynili się do śmierci jego i Krajana Matki.
Po tym chłopak spojrzał znacznie spokojniejszym wzrokiem na Nobuo, który wygladał na zmieszanego sytuacją - chłopak po jego postawie wywnioskował, iż mężczyzna raczej nie był typem człowieka, który byłby zwolennikiem wymierzania samosądu, który wyglądał raczej na człowieka chcącego powstrzymać (bezskutecznie) współtowarzyszy niedawnej niedoli przed haniebnym czynem.
- Weź żonę i syna, udajemy się do Wioski Liścia... - oznajmił do Niego, odwracając się przy tym na pięcie w kierunku, z którego przyszedł razem ze samurajami - Moją misją jest dostarczyć was całych i zdrowych do osady.
Kiedy Nobuo szykował się do drogi wraz z żoną i synem, Genin z zaplecionymi rękoma na klatce piersiowej i z surową miną zwrócił się do dowódcy garnizonu.
- Gdzie przetransportujecie porwanych? - pytanie nie było zadane wbrew pozorom z ciekawości. Czy samurajowie tego chcieli czy nie, w tego typu sytuacjach pomimo swojej politycznej neutralności musieli współpracować z Konohą, która w imieniu innych wiosek Sojuszu Shinobi musiała zadbać o bezpieczeństwo porwanych, których pochodzenie z pewnością nie jest zakorzenione tylko w Kraju Żelaza, a informacje do nich muszą niezwłocznie dotrzeć do rodzin martwiących się losem tych samosądnych idiotów.