Gdy tylko łódź wpłynęła we mgłę moje oczy cały czas się poruszały. Ciągle miałem wrażenie, że coś tutaj może się chować. Dlatego kiedy mgłę zostawiliśmy już za sobą odetchnąłem z ulgą.
*No to chyba tyle z tej mgły.*- pomyślałem i spojrzałem przed siebie.  Widok wyspy ucieszył mnie, czułem, że jestem coraz bliżej swojego celu. Dlatego siedziałem cicho i dałem pracować wiosłującym.

Po niespełna 10 minutach wasze łodzie dobiły do plaży. Wszyscy pozeskakiwali z nich, po czym wspólnie wciągnęli je z wody na brzeg, by w chwili zmiany pływów fal, woda nie zabrała ich z powrotem. Oficer rozejrzał się po brzegu, podpierając się rękoma na biodrach i kiwając nieznacznie głową na przytakniecie.
- Dobrze żółtodzioby, rozbijamy obóz. Oby żwawo Panowie, żwawo! - ponaglał, a marynarze wiernie jego słowom poczęli wypakowywać z łodzi komponenty potrzebne do rozbicia wspólnych namiotów polowych, jak i namioty i śpiwory każdego marynarza, jak również i waszej grupy. Mia nie czekając chwili wzięła oficera na bok, po czym, gdy już zamieniła z nim ze "słowo", podeszła do was. Sao i Yora oporządzali wtedy swój podręczny ekwipunek Shinobi.
- Wyruszamy, tutaj są nasze rzeczy. - orzekła krótko, po czym gdy wzięła swój plecak ze śpiworem i namiotem, bez większej liczby słów ruszyła wprost w stronę lasu, a konkretniej ścieżki, którą było widać prześwitującą między gęstymi zaroślami. Sao i Yora spojrzeli tylko przez chwilę na siebie, po czym wzięli swoje bagaże i ruszyli za towarzyszką.
- Chodźcie, nie obijajcie się. - oznajmił Sao, gdy oboje was wymijali.

- Jak tam sobie chcecie... - mruknąłem zbierając się powoli.
Spojrzałem jeszcze w kierunku załogi, która najwidoczniej nie szła z nami.
- Obijajcie? Kpi, czy o drogę pyta...? Jeszcze chwila i obijać będę wyłącznie jego - warknąłem niby do siebie, choć w taki sposób by reszta wyraźnie usłyszała moje słowa. Jedyną osobą, którą choćby po części zamierzałem słuchać była Mia, choć i to nie na pewno.
Podążałem za resztą, trzymając się kilka kroków za nim.

Ciągle trzymałem się kawałek za grupką i obserwowałem tereny wokół nas. Kiedy usłyszałem słowa dochodzące od moich towarzyszy spojrzałem na nich. Gdy zauważyłem jak Mia odskakuje od drzewa i usłyszałem dźwięk linek wiedziałem, że coś jest nie tak. Szybko skoncentrowałem chakre w stopach i nasłuchiwałem. Gdy usłyszałem dźwięki lecących w nas kunai z całych sił i z pomocą chakry wybiłem się w górę z nadzieją, że ich uniknę.

W chwili kiedy Noel wylądował na jednej ze wspomnianych gałęzi, ostatni wystrzelony z pułapki kunai niefortunnie moknął w jego stronę, jednak niecelnie - śmignął tuż obok twarzy białowłosego, ścinając mu zaledwie niewielki kosmyk jego włosów i wbijając się w pień drzewa, na gałęzi którego Noel znalazł schronienie.
Cała reszta grupy postąpiła tak samo jak wasza dwójka - również powyskakiwali w górę chroniąc się na nisko wiszących gałęziach wszechobecnych drzew, mimo to na wysokości tym samym bezpiecznej i poza zasięgiem porozrzucanych wszędzie broni.
- Ludzie, mamy chyba problem... - oznajmił nagle Yora, który uciekając przed pułapką, wyskoczył najwyżej z was wszystkich, jednocześnie pakując się najwyraźniej w jeszcze gorszą. Gdy spojrzeliście na górę, w kierunku chłopca, dostrzegliście go zaplątanego w kilkanaście stalowych linek, dosłownie jedną nogą stojąc na gałęzi drzewa, wisząc niemalże w powietrzu owych napiętych linkach - przed całkowitym zawiśnięciem na nich i prawdopodobnie uduszeniem (jedna z linek zaplątała się wokół jego szyi) chroniło go stanie właśnie tą jedną nogą na gałęzi, co jak było widać, dla Yory było sporym teraz wysiłkiem.
- Yora, posłuchaj mnie teraz uważnie, ani myśl drgnąć choćby na chwilę. Nie możesz ześlizgnąć się tą stopą z gałęzi, zrozumiałeś? - rzekł niemalże spokojnie Sao, starając się jakby dodać otuchy swojemu młodszemu towarzyszowi.

Arui:

Zatrzymałem się w bezruchu na gałęzi na której się znalazłem, chłonąłem wszystko wokół swoimi wytężonymi do granic możliwości zmysłami.
Gdy usłyszałem Arui'ego momentalnie spojrzałem na znajdujący się najbliżej mnie kunai, planując już w jaki sposób ewentualnie uniknąć możliwych obrażeń,
bądź choćby je zmniejszyć do minimum. Z tego też powodu starałem się odnaleźć wzrokiem miejsce wolne od niebezpieczeństwa...
W między czasie ruchem obu nadgarstków delikatnie wysunąłem coś z pod bandaży.

Gdy usłyszałem polecenie Mie, byłem gotowy wykonać je od razu. Nie czułem się przejęty losem zaplątanego towarzysza. Najważniejsze było dla mnie moje własne bezpieczeństwo. Dlatego ponownie zacząłem koncentrować chakrę w nogach by wykonać jak najdalszy odskok. Jednocześnie rozejrzałem się by znaleźć najbliższe miejsce bez kunai i metalowych linek. Gdy tylko takie znalazłem zapamiętałem jego położenie.

Przez dłuższą chwilę nie dzialo się zupełnie nic. Yora desperacko ostatkami sił starał się utrzymać na gałęzi, powoli jednak się z niej ześlizgując, w efekcie czego linki mieniące się w snopach światła coraz bardziej się napinały, wydając przy tym metaliczne zgrzyty. Mia jak zastygła wcześniej w swojej pozie tak pozostawała w niej niezmiennie. Sao widocznie rozglądał się tak jak wy wszędzie wokół chcąc wiedzieć, jak wygląda sytuacja z sekundy na sekundę.
Po owej chwili na waszych skroniach pojawiły się pierwsze krople potu, choć jak widać oboje nie byliście wystarczająco podenerwowani. Wyczuliście również po swoich oddechach, że powietrze jakby wokół was zrobiło się nagle wilgotne, ciężkie i duszne. Arui nagle dostrzegł, jak wybuchowa notka kawałek przed nim jakby stała się ciut ciemniejsza, zupełnie tak, jakby została lekko zwilżona wodą. Jak się okazało, spoglądając na resztę notek, działo się z nimi dokładnie tak samo, każda z nich jak jeden mąż stawała się coraz to ciemniejsza i wyraźnie coraz to bardziej mokra. Napięte linki zaczęły coraz gorzej trzymać się w ów notkach, zamiast je napinać, zaczęły powoli przerzynać się przez nie, a równocześnie z tym linki, które krępowały Yorę również stawały się coraz to luźniejsze.
- Dobrze Mia, jeszcze trochę... - oznajmił Sao. Wtenczas stało się jasne, że to wszystko sprawka młodej dziewczyny i jej niespotykanej umiejętności, tudzież techniki, lecz, gdy spoglądało się w tym momencie na młodą kunoichi, widać było, że to co robi sprawia jej ogromny wysiłek.

Notki stawały się coraz ciemniejsze, a materiał, z których zostały zrobione wyraźnie miększy. Nitki coraz to żwawiej przeżynały się przez kartki papieru, aż w końcu jedna za drugą zaczęły puszczać, nie zrywając przy tym wybuchowych karteczek i nie detonując ich. Odgłos ich strzałów (linek) na wskutek ich poluźnienia rozbrzmiewał w powietrzu całą serią, zaś równocześnie z tym zaplątany w nich Yora runął w dół z gałęzi, na której nie był w stanie dłużej się trzymać. Mimo to jednak notki, które normalnie powinny eksplodować, pozostały nieuruchomione. Sao widząc, jak Yora spada w dół bez szans na samodzielne wykaraskanie się oraz że wcześniej otaczające go linki zostały zluzowane, mężczyzna wyskoczył by złapać swojego towarzysza, niestety gałąź pod nim ułamała się w chwili skoku, toteż mężczyzna nie doleciał do chłopca i nie chwycił go, lecz minął się z nim w powietrzu.

Obserwowałem całą sytuację z zaciekawieniem...
*Arui...dobry ruch...*
Yora spadał bezwładnie w dół, Sao własnie się z nim minął, a Mia była pochłonięta zupełnie czym innym, co sądząc po jej wyglądzie mocno ją wycieńczyło.
Arui natomiast nie zamierzał reagować.. pozostawało pytanie co uczynię ja... właściwie bez większego problemu mogłem "uratować" spadającego chłopaka,
tylko nie byłem pewien czy właśnie na to mam ochotę...
Po szybkiej ocenie za i przeciw postanowiłem zrobić to co powszechnie powinno zostać uznane za słuszne, co z kolei powinno dać mi przewagę na przyszłość.
W końcu nie każdy musiał uważać mnie za zło wcielone, choć po części tym właśnie byłem, jednak niezupełnie gdyż jedyną istotną sprawą było to co mogło
przynieść mi korzyć, to na co miałem ochotę, bez wnikania czy jest to złe czy dobre. Właściwie nie dostrzegałem różnicy miedzy jednym, a drugim. Wiedziałem
jednak jak dane zachowanie mogą postrzegać inni i w zależności od tego co zamierzałem osiągnąć zależała moja decyzja...

Bez zbędnej zwłoki zareagowałem niemal odruchowo, moje ciało przyczepione przy pomocy chakry do konaru momentalnie przechyliło się do przodu, w taki
sposób ze zwisałem z gałęzi niczym nietoperz, w tracie zmiany pozycji moje nogi ugieły się w kolanach. Momentalnie wybiłem sie w dół, uzyskując sporą
prędkość, co zważywszy na moja siłę nie było niczym nadzwyczajnym. W ten sposób pomknąłem w kierunku spadającego chłopaka, mając nadzieję go dogonić...

Gdy znalazłem się w powietrzu mój wzrok skierowany był na spadającego Yore. Wtedy zauważyłem mknącego w jego stronę Noela.
*A wiec jednak to zrobił.*- powiedziałem do siebie w  myślach lekko zdziwiony, ale na mojej twarzy pojawił się uśmiech. Szybko on jednak zniknął gdy zauważyłem, że nie mają o co się zatrzymać.
*No to teraz może być ciekawie.*

Po zapytaniu ziemia pod nogami Noela nagle popękała, po czym rozpadła się i zapadła do ogromnego dołu, na dole którego widać było wystające kamienne kolce, z pewnością na tyle ostre, że bez problemu przebiją wszelką zwierzynę, jaka tam tylko wpadnie, nie wspominając już o człowieku. Pod stopami Arui'ego, we wcześniej uważanym przez niego miejscu za bezpieczne, zaczęło dziać się to samo, choć ziemia pod jego nogami jeszcze nie zdążyła się zapaść.

*FUCK...*
Zauważając co się dzieje momentalnie wybiłem się przed siebie wprost w kierunku drzewa pod którym rzuciłem Yorę, jako że nie odszedłem zbyt daleko od jego pnia miałem nadzieję że dam radę dolecieć. W trakcie lotu chwyciłem lewą ręką chłopaka, starając się go uratować. Prawa dłoń zacisnęła się na wysunietym z pod bandaża
skalpelu, który zamierzałem wbić z całej siły w pień drzewa, co z kolei powinno dać mi choć krótki czas na dalsze działania.
*O ile wszystko byłoby prostsze gdyby nie musiał ratować i jego...* - pomyślałem, zły sam na siebie że z niewiadomych przyczyn postanowiłem utrzymac tego chłopaka przy życiu.